Hun

Imię (dla obu rodzajów) wywodzi się z kręgu germańskiego. Jest skróceniem imion dwuczłonowych z pierwszym elementem hun- 'olbrzym'. Może być też przeniesioną nazwą etniczną Hun 'z plemienia Hunów'.

W Polsce nie używane. Znane tylko jako nazwa plemienna.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hunus, Huna.

Hun i Huna. Małżonkowie o tych imionach, kasztelani z Hunawihr (Alzacja), pojawiają się w życiorysie św. Deodata (BHL 2131), zmarłego w r. 679. Byli jego dobroczyńcami. Legenda powiększyła z czasem rolę odegraną przez -świętą małżonkę-. W r. 1520 dokonano uroczystej elewacji jej relikwii, ale już w dwadzieścia lat później sprofanowali je i rozrzucili zwinglianie. Mimo to kult nie zanikł. Świętą Hunę wspominano zrazu 5 czerwca, potem 15 kwietnia. Pod tą ostatnią datą figuruje po dzień dzisiejszy w kalendarzach liturgicznych Strasburga. Ongiś uważano ją za patronkę praczek i prasowaczek.