Hunegunda

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: hun- 'olbrzym, człowiek o ogromnej sile' i -gund 'walka, bitwa, wojna'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Hunegunda, niem. Hunigundis.

Hunegunda z Lombay. Wedle legendy, zredagowanej w połowie X stulecia przez opata Bernera, była narzeczoną niejakiego Eudalda, z którym odbyła pielgrzymkę do Rzymu. Tam to uprosiła papieża, aby wręczył jej welon dziewic poświęconych Bogu. Wówczas to Eudald, oburzony do żywego, pozostawił ją bez pieniędzy, a potem szybko podążył do ojczyzny, aby zawładnąć jej dobrami. Zdołała go wyprzedzić, a potem doprowadziła do tego, że żałował swego postępowania i został służącym u mniszek. Wedle nieco wcześniejszych relacji miała pochodzić z Lombay. Ochrzcił ją ponoć św. Eligiusz, biskup. Do klasztoru wstąpiła pod Hombli-res (niedaleko Saint-Quentin). Klasztorowi przekazała też odziedziczone dobra. Inwazje normandzkie zrujnowały życie zakonne tego ośrodka. Gdy św. Berta z Reims reformowała w r. 946 klasztor, jako wzór do naśladowania przedkładała mniszkom postać Hunegundy. Nieco później opactwo przejęli mnisi z Reims. Sama święta zmarła może w r. 690. Wspominano ją w dniu 25 sierpnia.