Joel

Imię teoforyczne pochodzenia hebrajskiego: Jo'el 'Jahwe jest Bogiem'. Nosił to imię jeden z -proroków mniejszych- (Jl 1, 1).

W Polsce nie używane, chyba tylko jako imię zakonne.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Joël, ang. Joel.

Żył wprawdzie w XII stuleciu opat Joel z Pulsano i niekiedy czczono go jako błogosławionego, jednak jego kult był zawsze nikły, a jego postać ledwo znana. Możemy go tu śmiało pominąć. W kulcie chrześcijańskim swe miejsce zajął natomiast

Joel, prorok. Znamy dobrze księgę opatrzoną jego imieniem, ale nie zawiera ona wątków autobiograficznych. Musiał być Judejczykiem, bo szczególnie interesował się Świętym Miastem i jego okolicami oraz dobrze orientował się w ofiarnych obrzędach. Mówił o radościach, które znikły ze Świątyni, i o kapłanach, którzy spełniali w niej zadośćuczynne obrzędy. Znał swych poprzedników na urzędzie prorockim: Amosa, Ozeasza, Micheasza, Izajasza, Sofoniasza, Ezechiela, Abdiasza. Będąc dobrym obserwatorem przyrody, umiał jej zjawiska opisywać, a w swej poezji osiągnął prawdziwy liryzm. W księdze opisał najpierw inwazję szarańczy, potem przeszedł do zapowiedzi przyszłości i wieścił Dzień Jahwe. Nie będziemy tu wchodzili w zagadnienia jedności tej księgi, jej struktury czy literackiego gatunku. Wystarczy zaznaczyć, że prawdopodobnie powstała w czasach po Nehemiaszu, a przed przybyciem Aleksandra Wielkiego do Palestyny (332). W Martyrologium Rzymskim prorok widnieje razem z Ezdraszem pod dniem 13 lipca. Wprowadził go tam dowolnie Ado. Na Wschodzie wspominano go w okolicach 19 października. Św. Piotr cytował go w pierwszej mowie (Dz 2, 16), za nim zaś poszedł chrześcijański poeta, który to samo uczynił w hymnie na jutrznię w dniu Zesłania Ducha Świętego.