Jolanta

Imię to nie ma jasnej etymologii. Przypuszcza się, że pochodzi z języka greckiego, od słów: ion, -ou 'fiołek' i anthos, -eos 'kwiat'. Niektórzy etymologowie uważają je za germańskie złożone: -eut 'chłopiec' i -lind 'lipa, tarcza lipowa'. W źródłach frankońskich imię to poświadczone jest w formach: Yolans, Yolant, Yolent.

W Polsce imię poświadczone w XIII w. w formie Jolenta. Obecnie używa się form: Jolanta, Jolka, Jola, Jolusia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Iolanta, Iolenta, Jolantha, Iolentha, ang. Jolanthe, Jolande, Yolande, hiszp. Yolanda, niem. Jolanthe, Jolanda, Yolanda, wł. Jolanda.

Jolanta (Jolenta), księżna kaliska i klaryska. Urodziła się ok. r. 1244 w węgierskiej rodzinie panujących, która wydała wielu świętych i błogosławionych. Ale już jako kilkuletnia dziewczynka przebywała na krakowskim dworze swej siostry, bł. Kingi, która - być może - na jej postawę życiową wywarła wpływ niemały. W r. 1256 poślubiła księcia kaliskiego, Bolesława Pobożnego; na kaliski dwór udała się w dwa lata później. O jej udziale w zręcznej polityce męża wiadomości nie mamy. Nieco więcej wiemy o uczestnictwie w pobożnych i licznych fundacjach księcia. Jest przy tym rzeczą niewątpliwą, że zbożne inicjatywy księżnej i jej męża związane były ze wzrastającą w Polsce działalnością młodego zakonu franciszkanów. Nie będzie też przesady w twierdzeniu, że głęboką religijnością wywarła Jolanta wpływ na troje własnych dzieci i na osierocone dzieci Przemysła I, swego szwagra. W kwietniu 1279 r. zmarł z kolei jej własny mąż. Po jego śmierci Jolanta znalazła się wnet wśród klarysek, z którymi niewątpliwie już wcześniej utrzymywała żywe kontakty. Zrazu przebywała prawdopodobnie z Kingą w klasztorze starosądeckim. Gdy w r. 1284 Przemysł II ukończył budowę nowej siedziby klarysek w Gnieźnie, osiadła tam troszcząc się o uposażenie klasztoru. Tam też niewątpliwie zmarła 17 czerwca, nie wiemy jednak w którym roku; ponieważ występuje jeszcze w dokumencie Łokietka z 25 kwietnia 1298, wolno sądzić, że zmarła w tym właśnie roku lub wkrótce potem. Potomność pielęgnowała opinię o jej świętości, nie sporządzono jednak biografii. Wiek XVII przyniósł ożywienie jej kultu. Mimo to beatyfikował Jolantę dopiero Leon XII w roku 1827.