Juniper
To dobrze znane z -Kwiatków św. Franciszka- imię wywodzi się z języka łacińskiego, w którym oznacza 'jałowiec'. U nas znane jedynie z literatury franciszkańskiej.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Iuniperus.
Wiadomo, że błogosławiony, o którym mowa poniżej, otrzymał swe zakonne imię na cześć Brata Jałowca, znanego czytelnikom Kwiatków. Mimo to przyjmujemy tu łacińską formę imienia, bo, po pierwsze, wyróżnia postać z epoki znacznie późniejszej; a po wtóre, jest formą utrwaloną w kulcie i literaturze hagiograficznej Zachodu.
Juniper Serra urodził się 24 listopada 1713 r. w Petra, na Majorce. Na chrzcie otrzymał imiona Michał Józef. Już w szkole zetknął się z franciszkanami. Wstąpił do nich w r. 1730. Gdy później składał zakonne śluby, nadano mu wspomniane już imię Brata Jałowca. Studia odbył w Palmie i tam też zdobył doktorat z teologii. W r. 1736 otrzymał święcenia kapłańskie. Był następnie kaznodzieją i spowiednikiem. Przez trzy lata wykładał filozofię, po czym powołano go na uniwersytet im. Rajmunda Lulla, gdzie w latach 1744-1749 wykładał teologię. Z kazaniami zapraszano go wtedy do kościołów na całej wyspie. Ale w 1748 poczuł się powołany do pracy misyjnej. Rok później znajdował się już w Veracruz, w Meksyku. Pieszo dotarł stamtąd do Miasta Meksyk, następnie zaś wyruszył do Sierra Gorda, bo pracować chciał wśród Indian. Niebawem głosił kazania w miejscowym narzeczu i przystąpił do budowy kościoła. W r. 1751 został przełożonym pięciu okolicznych stacji misyjnych. Rok później mianowano go komisarzem inkwizycji dla całej Nowej Hiszpanii. Zrezygnował jednak z tego stanowiska i osiadł na stacji misyjnej w Jalpan. Na życzenie przełożonych odbudowywał następnie placówkę w San Saba, w Teksasie; potem zaś pracował w kolegium Św. Ferdynanda i był mistrzem nowicjuszy zakonu. I znów w wielu diecezjach Meksyku głosił misje ludowe. Gdy w r. 1767 jezuitów wydalono z Kalifornii, prowadzone przez nich misje powierzono franciszkanom. Mianowany ich przełożonym, ruszył wtedy z czternastoma towarzyszami do Dolnej Kalifornii. W r. 1769 założył placówkę w San Diego. Przyszła potem kolej na Górną Kalifornię, gdzie założono San Carlos de Monterrey (od r. 1777 była to stolica Kalifornii), San Antonio, San Gabriel i San Luis Obispo. Miał już sześćdziesiąt lat, ale mimo to pieszo przemierzał długie trasy i wizytował zakładane przez siebie placówki misyjne. Od r. 1775 osobiście pilnował odbudowy misji w San Diego. Potem założył jeszcze San Francisco, San Juan Capistrano, Santa Clara. Nieco wcześniej otrzymał przywilej udzielania sakramentu bierzmowania. Dzięki temu z jego rąk otrzymało ten sakrament kilka tysięcy wiernych. Nie zabrakło mu natomiast trudności w stosunkach z władzami cywilnymi. W r. 1782 założył jeszcze stację misyjną San Buenaventura, po czym wrócił na stację położoną nad rzeką Carmelo. Troskę o misje powierzył wtedy ukochanemu uczniowi, Franciszkowi Palou. Zmarł 28 sierpnia 1784 r. niedaleko Monterrey. Od r. 1931 jego statua przyozdabia z innymi Salę Kongresu w Waszyngtonie. Jan Paweł II beatyfikował go w r. 1988.