Juwencjusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone za pomocą przyrostka -ius od imienia bogini Iuventus, utożsamianej z Hebe. Iuventius zatem to 'należący do bogini młodości Iuventus, poświęcony bogini'. Za czasów cesarstwa kult bogini Iuventus był szczególnie żywy w stowarzyszeniach młodzieżowych, tzw. collegia iuventum, które miały za cel przysposabiać młodzież męską do służby wojskowej. Gdy młodzieniec po raz pierwszy przywdziewał męską togę, składał bogini ofiarę w postaci monety.

W Polsce imię bardzo rzadkie, podobnie jak pokrewne mu Juwentyn. Znane i używane w zakonach.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Iuventius; hiszp. Juvencio, wł. Giuvenzio, Giovenco.

W Martyrologium Rzymskim imię pojawia się trzykrotnie. W rzeczywistości wzmianki dotyczą dwóch postaci, przy czym o jednej z nich, męczenniku rzymskim, wspominanym w dniu 1 czerwca, nic właściwie powiedzieć nie potrafimy. Kilka słów poświęcić wypada drugiemu:

Juwencjusz, biskup Pawii. Był współczesnym św. Ambrożego. Uczestniczył w synodzie w Akwilei (381). Zmarł 8 lutego 397 r. Jego Vita, skomponowana w VII stuleciu, nie przedstawia większej wartości. Utrzymuje ona m.in., że na stolicy biskupiej zasiadał przez 39 lat. Wspominano go w dniu śmierci, a ponadto razem z jego poprzednikiem Syrusem w dniu 12 września. Być może, iż w rzeczywistości zwał się Ewencjusz.