Kasjodor

Imię złożone pochodzenia greckiego: Kassiód-ros, utworzone z elementów Kasjo- 'Dzeus Kasjos' oraz -d-ros 'dar'. Kasjodor to 'dar boga Dzeusa'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cassiodorus, gr. Kassiód-ros, fr. Cassiodore, wł. Cassiodoro.

Odnotowano wprawdzie istnienie dwóch świętych tego imienia, ale dziś wiadomo już, że grupa rzekomych męczenników: Dominaty, Senatora, Wiatora i Kasjodora jest pomysłem późnego hagiografa, swego rodzaju zdwojeniem postaci pisarza i polityka, o którym tu kilka słów powiemy:

Kasjodor, senator. Podpisywał się Flavius Magnus Aurelius Cassiodorus Senator, ale dzięki pisarzom średniowiecza, którzy ostatnie imię pojmowali jako tytuł, do historii, zwłaszcza do historii literatury chrześcijańskiej przeszedł pod imieniem Cassiodorus. Urodził się około r. 485, prawdopodobnie w Scyllaseum (Scyllacium), w Kalabrii. Jego ojciec był prefektem pretorium. Zapewnił mu dobre wykształcenie, które on uwieńczył świetnymi wynikami. Wszedł potem na drogę równie świetnej kariery urzędniczej. Był więc najpierw kwestorem, potem Teodoryk mianował go swym sekretarzem. W r. 514 wyniesiono go do godności konsula. Został następnie mistrzem officiorum, a to odpowiadało w przybliżeniu stanowisku dzisiejszego premiera. W r. 533 był już prefektem pretorium. W końcu otrzymał tytuł patrycjusza. W czasie, gdy armie bizantyńskie posuwały się w Italii zwycięsko naprzód, a więc około r. 540, wycofał się z życia publicznego, zrezygnował z godności i usunął się do posiadłości rodzinnych. Być może przez jakiś czas przebywał internowany w Konstantynopolu. W każdym razie w Vivarium założył potem klasztor i wyposażył go w scriptorium. Nie wiemy, czy sam został mnichem, ale czas dzielił odtąd pomiędzy modlitwę a pracę intelektualną. Przede wszystkim dużo pisał. Zredagował więc sporo mów, Kronikę (do r. 519), De origine actibusque Gothorum (zaginione), Variae (Listy), Ordo generis Cassiodorum, De anima; a następnie komentarz do psalmów, Institutiones, komentarze do Rz, innych listów apostolskich i Ap; Historia ecclesiastica tripartita, a wreszcie - gdy już skończył 92 lata - księgę De orthographia. Jest ponadto sprawą dyskutowaną, czy to on zredagował słynną Regula Magistri. Zmarł około r. 580, może po przeżyciu stu lat, w każdym razie w wieku bardzo podeszłym. Dzieło długo nie przetrwało. Nie otoczyła go ani sława, ani wielka legenda. Ale później Beda nazwał go doctor Ecclesiae, podobnie zaś uczynił Alkuin, który ponadto jego imię zaopatrzył w tytuł beatus. Istniały ponadto jakieś tradycje lokalne, ale te zmąciły później utwory, o których wspominaliśmy na wstępie. Mimo to tu i ówdzie włączano jego imię do litanii do wszystkich świętych i do martyrologiów. W tych ostatnich wspominano go w dniach 17 marca i 25 września.