Klaudia

To żeńskie imię pochodzi z rzymskiego nomen gentilicium Claudii (zob. KLAUDIUSZ).

W Polsce imię to spotykamy tylko sporadycznie w formie Klaudia oraz w formie pochodnej Klaudyna.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Claudia, ang., niem., wł. Claudia.

Święte, które w wykazach hagiograficznych pojawiają się pod tym imieniem, nie są ani liczne, ani - z braku źródeł - dostatecznie rozpoznane. Tu więc przedstawimy wyłącznie jedną.

Kaludia Rzymska. Św. Paweł pisząc do Tymoteusza (2 Tm 4, 21) wymienia ją razem z innymi chrześcijanami Rzymu i przekazuje adresatowi jej pozdrowienia. To właściwie wszystko, co o niej wiemy. Ponieważ jednak Marcjalis w swych epigramach (4, 13) pisał o zaślubinach pewnego Prudensa z Klaudią, zaś apostoł we wspomnianym liście wymienił również jakiegoś Prudensa, przypuszczają niektórzy, iż zarówno Pawłowi, jak i Marcjalisowi chodzi o te same postacie. Inni sądzą ponadto, że Klaudia była córką sprzymierzonego z Rzymem króla bretońskiego Kogidubusa (Karoktakusa-). Jeszcze inni dopatrują się w niej małżonki Poncjusza Piłata, którą jako Klaudię wymieniają pisma apokryficzne. Nie posiadamy jednak żadnych solidnych przesłanek do przyjęcia którejkolwiek z tych hipotez. Nie stwierdzono też jakichkolwiek oznak wczesnej czci oddawanej Klaudii. Jedynie angielskie martyrologium Wilsona wymienia ją pod dniem 7 sierpnia. Pod tą też datą mówią o niej bollandyści.