Kryspin

Imię pochodzenia łacińskiego, cognomen Crispinus 'syn Crispusa', od łac. crispus 'kędzierzawy'.

W Polsce imię poświadczone od w. XIII w formach: Krzyszpin i Kryspin. Od imienia tego pochodzi nazwa miejscowa Kryspinów.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Crispinus, ang. Crispin, fr. Crispin, Crépin, niem. Krispinus, Crispinus, Krispin, wł. Crispino.

W martyrologiach znaleźć można ośmiu świętych tego imienia. Tu ograniczymy się do przedstawienia dwóch: tego, który był może najsławniejszy, oraz reprezentanta czasów nowożytnych.

Kryspin i Kryspinian, męczennicy. Wedle Martyrologium Rzymskiego, które mówi o nich pod dniem 25 października, byli rzymskimi notablami, umęczonymi w Soissons. Zginąć mieli za Dioklecjana, a ich ciała przeniesiono rzekomo do Rzymu. Złożono je wtedy u Św. Wawrzyńca in Panisperna. Ale na męczeństwo w Soissons wskazuje jedynie Passio, która za wiarygodną uchodzić nie może. Św. Eligiusz miał później odnaleźć ich relikwie. Należy raczej przyjąć, że byli męczennikami rzymskimi, a do Soissons dostały się z Rzymu ich relikwie. W IX w. dokonano nowej translacji do Osnabrück. Kryspin i Kryspinian czczeni byli jako patronowie cholewkarzy, siodlarzy i garbarzy.

Kryspin z Viterbo. Piotr Fioretti urodził się 13 listopada 1668 r. w skromnej włoskiej rodzinie. W r. 1693 wstąpił w Palanzono do kapucynów. Był potem u nich kolejno szewcem, ogrodnikiem, infirmarzem oraz kwestarzem, najdłużej, bo w latach 1702-1748, w Orvieto. Przy tym wszystkim był zawsze pogodny. Promieniował czułym nabożeństwem do Matki Najśw., które nacechowane było pewną poetycznością. Słynął ponadto z niezwykłych łask oraz z mądrych rad, po które garnęło się do niego wielu. Świadectwem tej działalności są wydane za naszych dni listy świętego i jego Massime e preghiere. Zmarł 19 maja 1750 r. w Rzymie, w klasztorze della Sma Concezione (przy Vittorio Veneto). Beatyfikował go w roku 1806 Pius VII, kanonizował zaś w r. 1982 Jan Paweł II.