Kunera

Jest to imię pochodzenia germańskiego, złożone z elementów: kun- 'odważny, śmiały' i -har / -her 'wojsko'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cunera, niem. Kunhar, Kunher.

Kunera (Kennera), męczennica. Pierwsza o niej wzmianka znajduje się w dwunastowiecznym żywocie św. Mainwerka. Śmierć ponieść miała w Rhenen pod Utrechtem. Wedle legendy była towarzyszką Urszuli. Uratował ją jakiś -król z Rhenen-, a udusiła, powodowana zazdrością, żona tego króla. Stało się to może w r. 451. Utrzymywano też, że podniesienia jej relikwii dokonał św. Wilibrord. W Niderlandach czczono ją intensywnie i uważano za opiekunkę bydła, zwłaszcza zaś koni. Wspomnienie obchodzono w dniu 12 czerwca.