Kunibert

Jest to imię pochodzenia germańskiego z grupy imion dwuczłonowych. W pierwszym członie występuje element kuni- 'ród, plemię', a w drugim zaś -berth / -berht / -beraht 'sławny, znamienity, szlachetny'.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cunibertus, niem. Kunibert.

Hagiografowie wymieniają dwóch świętych tego imienia. Jeden z nich, mnich z Bobbio, ledwo jest historykom znany; tutaj śmiało go możemy pominąć. Drugim jest:

Kunibert, biskup Kolonii. Urodził się około r. 595 w zamożnej rodzinie frankońskiej, osiadłej nad Mozelą. Wychowywał się na dworze Chlotara II w Metzu. Potem kształcił się w szkole katedralnej w Trewirze. Tam też wcześnie został archidiakonem. W r. 623 konsekrowano go na biskupa Kolonii. Stał się wtedy jednym z tych prałatów frankońskich, którzy wywierali duży wpływ na dworze i wśród arystokracji kraju. Więzy przyjaźni łączyły go z Arnoldem, biskupem Metzu. Gdy ten ostatni usunął się w r. 629 do samotni w Wogezach, on stał sie doradcą króla. Dagobert I wyznaczył go także na mistrza i wychowawcę syna. W czasie małoletniości Sigeberta III zawiadywał sprawami Austrazji. Potem popierał Grimoalda, nie wiedząc może o jego knowaniach. W dokumentach epoki prezentuje się raczej jako wielki fundator i dobroczyńca klasztorów, kościołów i dzieł miłosierdzia. Dagobert I powierzył mu ewangelizację Fryzów, ale, wedle opinii Bonifacego, nic w tym względzie nie uczynił. Zmarł 12 listopada około r. 660. Pochowano go w Kolonii u Św. Klemensa. W XIII stuleciu kościół ten przebudowano w przejściowym stylu nadreńskim i powierzono jego patronatowi.