Landulf

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: Land- 'kraj, region' i -wolf / -wulf 'wilk'. Forma Landulf powstała po uproszczeniu grupy -d/w- (Landwulf) na granicy morfemów. Formą oboczną imienia jest Landolf; oboczną formą graficzną było Laudulfus, stąd francuska postać imienia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Landulfus, Landolfus, fr. Laud, niem. Landulf, Landolf, wł. Landolfo.

Było co najmniej dwóch średniowiecznych biskupów tego imienia, określanych jako święci lub błogosławieni. Ale Landulf z Vareglate, biskup Asti (+ około 1132), choć zawikłany w żywe spory Kościoła mediolańskiego, mało jest w hagiografii znany, a mało zapewne dlatego, że doczekał się jedynie kultu ograniczonego, lokalnego. Tu więc tylko kilka słów o drugim.

Landulf, biskup Evreux. Jako takiego wymienia go Vita sancti Taurini (BHL 7990). Miał dokonać uroczystej elewacji relikwii swego poprzednika, pierwszego biskupa miasta. Wybudował też kościół, w którym je złożył. Zmarł pod koniec VI stulecia, zapewne w dniu 13 sierpnia, bo w tym też terminie święcono zawsze jego wspomnienie. Wkrótce po r. 772 widniał już w niektórych kodeksach Martyrologium Hieronimiańskiego.