Lanfrank

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: Land- 'kraj, region' i -frank 'wolny, szlachetny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Lanfrancus, fr. Lanfranc, niem. Lanfranc, Landofrank, Landofrancus, wł. Lanfranco.

Dwóch późnośredniowiecznych biskupów doczekało się czci oddawanej świętym. Tu kilka słów o każdym z nich.

Lanfrank, arcybiskup Canterbury. Pochodzić miał z Pawii, a urodził się w rodzinie szlacheckiej, zapewne w pierwszej ćwierci XI stulecia. Studiował może w Bolonii, a przez jakiś czas był adwokatem. Gdy Konrad II wziął odwet na zbuntowanych miastach Italii, wyemigrował do Francji. Na życie zarabiał tam nauczaniem dialektyki i literatury. W Tours poznał Berengariusza. Przez jakiś czas przebywał w Avranches i w Rouen. Podobno napad rzezimieszków, z którego wyszedł cało, skłonił go do wstąpienia do klasztoru. W r. 1045 Herluin wręczył mu w Le Bec habit i wtedy właściwie po raz pierwszy pojawił się na scenie historycznej. Wkrótce w opactwie rozpoznano jego nieprzeciętne uzdolnienia. Wziął najpierw udział w sporze z Berengariuszem, w związku z czym uczestniczył w synodach w Reims (1049) i w Rzymie (1050). Potem jeździł na synody do Vercelli i Brionne. Cieszył się odtąd pełnym zaufaniem Wilhelma, młodego księcia Normandii, oraz samego Mikołaja II. Przede wszystkim kierował szkołą w Le Bec, która wkrótce wyda znakomitych uczniów: Iwona z Chartres, Anzelma z Aosty, Wilhelma z Rouen, Gilberta z Crespin, Anzelma z Lukki (Aleksandra II), Anzelma z Laon i innych. Gdy w r. 1058 książę Wilhelm zawarł małżeństwo wbrew kanonicznym przeszkodom, Lanfrank o mało co nie popadł w konflikt z władcą, ale zręcznie zeń wybrnął, a na księciu jako pokutę wymógł fundację dwóch opactw w Caen. Po podboju Anglii przez Wilhelma (zwanego odtąd Zdobywcą) w r. 1066, powołany został w r. 1070 na stolicę prymasowską w Canterbury. Potem w sposób, który z dzisiejszej perspektywy wygląda nieco dwuznacznie, wymógł na Tomaszu z Yorku przyjęcie swojego punktu widzenia na uprawnienia prymasowskie. W mieście rozbudował katedrę, a wspólnocie zakonnej, która ją obsługiwała, narzucił swą władzę. Króla i jego rycerzy zachęcał do zakładania klasztorów. W latach 1075 i 1076 przewodniczył synodom w Londynie i w Winchesterze. Reformy gregoriańskie stosował po swojemu, dość niezależnie i z wyczekiwaniem. Wyczekująco zachował się też w czasie, gdy rozgorzała walka o inwestyturę. Zmarł w dwa lata po śmierci Wilhelma Zdobywcy, w dniu 28 maja 1089 r. Pozostawił po sobie sporo pism: De sacramentis Corporis et Sangunis Christi, In omnes Pauli apostoli epistolas commentarii, Decreta monachis Cantuariensibus transmissa, Epistolae i inne. Jest sprawą sporną, czy napisał też Laudes triumphi et gesta Guillelmi oraz Historia ecclesiastica. Jako teolog wkrótce prześcignięty zostanie przez uczniów, zwłaszcza przez Anzelma, swego następcę w Le Bec i na stolicy prymasowskiej. Nigdy go nie kanonizowano, ale w Anglii zawsze przyznawano mu tytuł błogosławionego.

Lanfrank, biskup Pawii. Urodził się w samej Pawii, w rodzinie szlacheckiej. Na biskupa rodzinnego miasta wyświęcił go Aleksander III (1159-1181). Okazał się duszpasterzem gorliwym, przykładnym, dbałym o swą owczarnię, ale popadł w konflikt z władzami miejskimi, zgłaszającymi pretensje do dóbr kościelnych. Z tego również powodu przebywał przez jakiś czas w Rzymie. Gdy wrócił do Pawii, schronił się u walombrozjanów, w klasztorze Świętego Grobu. Tam też zmarł 23 lipca 1198 r. Jego Vita sporządził biskup Bernard, bezpośredni następca na stolicy w starożytnym Ticinum.