Leopold

Jest to dwuczłonowe imię germańskie, złożone z Leut- 'lud, naród, plemię' i -bald 'odważny' (w formie południowoniemieckiej -pold). Było to dość częste imię dynastyczne w Niemczech i Belgii.

W Polsce imię poświadczone od r. 1265 w formach: Lupold (1265), Lupuld (1273), Leupold (1339), Lipold (1306), Leupuld (1369), Lipołt (1444) i jako nazwisko Libelt (1459).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Leopoldus, ang. Leopold, fr. Léopold, niem. Leopold, wł. Leopoldo.

Trzech Leopoldów wymieniają repertoria hagiograficzne. Przedstawimy wszystkich, jak zwykle, w porządku chronologicznym.

Leopold III, margrabia Austrii. Urodził się około r. 1073 w Gars jako syn Leopolda II Babenberga. Duży wpływ na jego wychowanie wywarł św. Altman, biskup Pasawy. W r. 1095 objął po ojcu rządy w Austrii. W sporze o inwestyturę stanął po stronie papieża i stąd to zasłużył sobie na tytuł filius sancti Petri. W 1105 r. opowiedział się jednak za Henrykiem V i wkrótce potem pojął za żonę jego siostrę, Agnieszkę, wdowę po Fryderyku Hohenstaufie, księciu Szwabii. Miał z nią osiemnaścioro dzieci, w tym Konrada, arcybiskupa salzburskiego, oraz Ottona, biskupa Freisingu, autora cennej kroniki. Nie mniej dla Kościoła i kultury zasłużył się sam Leopold, któremu lud nadał przydomek Pobożnego. I tak w 1110 podporządkował fundację w Melk papieżowi. W swej rezydencji w Klosterneuburgu ufundował kościół i sprowadził doń kanoników regularnych; w tym kościele został po śmierci pochowany. Ufundował też jeszcze opactwa w Heiligenkreuz (cystersom) oraz w Mariazell (Klein-Mariazell - benedyktynom). Kandydatury na tron cesarski nie przyjął (1125), położył natomiast podwaliny pod dalszy rozwój znaczenia Austrii i umocnił w niej katolicyzm szerokich rzesz. Zmarł w czasie polowania 15 listopada 1136 r. Już w 1385 przedsięwzięto kroki zmierzające do jego kanonizacji. Dokonał jej jednak dopiero Innocenty VIII (1485). Natomiast cesarz Leopold I ogłosił swego patrona opiekunem całej Austrii (1663).

Lepold z Gaiche. Jan Croci - takie bowiem było jego imię i nazwisko przed wstąpieniem do zakonu - urodził się 30 października 1732 r. w Gaiche, niedaleko Perugii, w rodzinie wieśniaczej. W r. 1751 przyjął habit u reformatów, u których też w sześć lat później otrzymał święcenia kapłańskie. Przez kilka lat zajęty był nauczaniem filozofii i teologii. Dopiero w r. 1761 przydzielono go do ekipy kaznodziejskiej, zajmującej się głoszeniem misji ludowych. W dziesięć lat później sam został kierownikiem grupy. Wygłosił w sumie 330 serii misyjnych, po mniej więcej 15 dni każda, 40 serii wielkopostnych, 14 serii adwentowych, a ponadto kapłanom, zakonnikom i zakonnicom 94 razy głosił rekolekcje. Wszystko to skrupulatnie odnotował w swym Diario - Giornale delle predicazioni. Kilkakrotnie obierano go kustoszem, zaś w latach 1781-1784 piastował godność prowincjała. Po zniesieniu klasztorów przez władze napoleońskie jakiś czas wiódł życie wędrowne. Zmarł w Spoleto 2 kwietnia 1815 r. Leon XIII beatyfikował go w r. 1893.

Leopold Mandić. Urodził się 12 maja 1866 r. w Hercegnovi (Castelnuovo), w Dalmacji, w licznej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarević. W r. 1885 wstąpił do kapucynów prowincji weneckiej. Po ukończeniu studiów w r. 1890 otrzymał święcenia kapłańskie. Był odtąd niestrudzonym spowiednikiem, ale wiele też działał na rzecz zjednoczenia chrześcijan. Większość swego zakonnego życia spędził w Padwie i tam też przede wszystkim znany był jako przenikliwy kierownik sumień. Zdrowie miał słabe. Swoje dolegliwości znosił jednak z anielską cierpliwością, potem zaś z podobną pogodą ducha cierpiał, gdy zapadł na chorobę nowotworową. Zmarł 30 lipca 1942 r. Paweł VI beatyfikował go w r. 1976, natomiast Jan Paweł II kanonizował w siedem lat później.