Lotar

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: lot- (swn. hlut) 'głośny, sławny' oraz -har / her (niem. Heer) 'wojsko'. Ma wiele obocznych form uzasadnionych dialektalnie, np. Liuthar. Od imienia Lotara, cesarza frankońskiego, pochodzi nazwa Lotaryngia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Lotharius, ang. Lothair, fr. Lothaire, Loyer, niem. Lothar, wł. Lotario.

W hagiografii imię pojawia się znacznie rzadziej aniżeli w historii politycznej Europy. W literaturze średniowiecza odnajdujemy zaledwie dwóch świętych Lotarów, przy czym czczony w Abruzzach jest niemal nierozpoznawalny. Pozostaje właściwie tylko:

Lotar, biskup Séez. Na stolicy tej zasiadał prawdopodobnie w latach 720-752. Byłby szóstym lub siódmym rządcą diecezji. Z godności miał pod koniec zrezygnować, obierając dla siebie życie pustelnika. Zmarł 15 czerwca 756 r. W czasie napadów normandzkich relikwie przeniesiono do kościoła, który od jego imienia nazwano Saint-Loyer-des-Champs.

Źródła i literatura w Catholicisme 7 (1975), 1206.