Ludomiła

Jest to rodzime dwuczłonowe imię słowiań­skie z pierwszym członem rzeczownikowym lud- / ludi- / ludo- 'lud, ludzie' i drugim członem przymiotnikowym -miła. W doku­mentach poświadczone od czasów średnio­wiecznych (1228) w formach: Ludzimiła, Ludź­miła, Ludmiła. Większą popularność imię zys­kało w XIX wieku pod wpływem literatury. W 1819 r. w Tygodniku Polskim wydrukowano romans pt. Żelisław i Ludomiła. Także B. Zale­ski publikuje utwór pt. Ludmiła, duma z pieśni ukraińskiej. W Rosji zaś A. Puszkin wydaje w 1820 r. poemat pt. Rusłan i Ludmiła. Formą spieszczoną jest dziś Ludka. Czasem imię to bywa utożsamiane z germańskim imieniem Ludwina, które znaczeniowo jest bliskie formie słowiańskiej (przyjaciółka ludu). Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ludomila, Ludmila, Ludmilla, Lidimilla, fr. Ludmila, Ludmille, niem. Ludmilla, Ludmille, Liudmila, wł. Ludmilla, ros. Ljudmiła.