Ludwina

Jest to imię żeńskie pochodzenia germańskiego, którego pierwszym członem jest element Liud- / Liut- 'lud, plemię', zaś drugim -win 'przyjaciel, towarzysz'. Końcowe -a jest cechą rodzaju żeńskiego.

W Polsce ze średniowiecza poświadczone jest tylko imię męskie Ludwin, w formie Lutwin (XIII w.); imię żeńskie Ludwina pojawiło się, jak się wydaje, później i występuje do dziś. Czasem utożsamiane bywa ze słowiańską Ludmiłą.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ludvina, niem. Lidwina, Ludwina.

Ludwina z Schiedam (koło Rotterdamu). Urodziła się 18 marca 1380 r. w ubogiej rodzinie. Bóg obdarzył ją nieprzeciętną urodą, toteż zwracano na nią powszechnie uwagę. Gdy miała lat piętnaście, namówiona przez przyjaciółki udała się na ślizgawkę i nieszczęśliwie upadła, łamiąc żebro. Odtąd nie wstała już z łóżka. Oczuwała ogromny ból, spotęgowany nieudolnym leczeniem. Wśród cierpień budowała wszystkich heroiczną cierpliwością i doznawała łask mistycznych. Zmarła 14 kwietnia 1433 r. Kult Ludwiny, czczonej w wielu krajach jako patronka chorych i ich opiekunów, a także licznych kościołów, szkół i przytułków, zatwierdzony został w r. 1890. Jej cześć głosili m.in. tacy pisarze, jak Tomasz - Kempis czy G. C. Huysmans.