Lupus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi pospolity wyraz lupus 'wilk'. Pisano je różnie: Loupus, Luppus, Lupus, a występowało przede wszystkim w rodach: Antia, Cornelia, Curtia, Flavia, Julia, Junia, Numisia, Rutitia, Viria. W historii Kościoła dobrze są znani: biskup z Galii oraz diakon papieża Liberiusza.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Lupus, ang., niem. Lupus, fr. Loup, Lou, Loubes, hiszp. Lope, Lobo, wł. Lupo.

W starych zapisach hagiograficznych doliczono się dwunastu świętych tego imienia, czczonych na Wschodzie i na Zachodzie. Tu przedstawimy dwóch, którzy uchodzić mogą za najlepiej rozpoznanych i wspominanych po dzień dzisiejszy.

Lupus, biskup Troyes. Wiadomości o nim czerpiemy z rozmaitych źródeł: z Vita Germani Antisiodorensis, z żywota św. Genowefy, korespondencji Apolinarego Sydoniusza, z De gloria confessorum Grzegorza z Tours itd. Urodził się Lupus w Toul, zapewne około r. 390 w rodzinie możnowładców. Otrzymał, jak na epokę, staranne wykształcenie. Około r. 418 poślubił Pimeniolę, siostrę św. Hilarego z Arles. Po siedmiu latach pożycia małżonkowie zdecydowali się rozstać. Pimeniola została zakonnicą, Lupus miał wstąpić do klasztoru na Wyspach Leryneńskich. Najpierw jednak udał się do Maçon, aby rozdać biednym swe dobra. Wtedy właśnie wezwano go do objęcia stolicy biskupiej w Troyes. Okazał się na niej mężem umartwienia i modlitwy, dbałym o kler i lud, miłosiernym dla ubogich i więźniów, których często wykupywał. W r. 429 towarzyszył Germanowi z Auxerre w podróży do Anglii, podjętej w celu zwalczania tam pelagianizmu. W r. 451 wyszedł naprzeciw Attyli, który oszczędził jego miasto, ale zabrał go z sobą aż do Renu jako zakładnika. Potem Lupus usunął się na górę Lassois. Zmarł w r. 479, po 52 latach rządów biskupich. Jego uczniami mieli być biskupi Polichroniusz, Sewer z Trewiru i Alpin z Châlons-sur-Marne. Wspomnienie obchodzono zawsze w dniu 29 lipca.

Lupus, biskup Sens. Na liście biskupów tego miasta znajduje się pomiędzy Artemiuszem, który uczestniczył w synodzie w Maçon (585), a Moderiuszem, którego obecność na synodzie w Clichy odnotowano w r. 627. Sam Lupus był na synodzie w Paryżu w październiku 614 r. Vita z końca VIII lub z początku IX w. uważa go za syna Bettona i Austregildy oraz krewnego biskupa Aunachariusza z Auxerre. Oni to zapewnili mu dobre wykształcenie. Przez pewien czas miał przebywać na wygnaniu. Życie zakończył podobno w Brienon-sur-Armançon. Od imienia świętego nazwę swą wzięło wiele miejscowości i parafii we Francji. Wzywano go w wypadkach epilepsji, ale także ataków szału lub lęku. Wspomnienie obchodzono w dniu 1 września.