Maglorius

Jest to najprawdopodobniej zlatynizowana forma imienia bretońskiego lub hybrydalne imię celtycko-łacińskie o znaczeniu 'syn chwały'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maglorius, ang. Maglorius, Maglory, fr. Magloire, wł. Maglorio.

Magloriusz z Dol. Żywot, który sporządzono w IX lub w X w., utkany jest z wątków legendarnych. Miał pochodzić z jakiejś irlandzkiej rodziny panujących. W Brytanii nauki pobierał u św. Ilduta. Potem razem ze swoim kuzynem, św. Samsonem, przebywał w klasztorze w S. Peirio. Wspólnie udali się następnie na drugą stronę Kanału. Pod Dol Magloriusz miał zarządzać nowym klasztorem. Po śmierci Samsona, który przebywał w Dol, został ponoć jego następcą. Po trzech latach zatęsknił jednak do życia pustelniczego i schronił się na wyspie Jersey. Odnaleźli go tam liczni uczniowie, dla których jeszcze raz zakładał klasztor. Zmarł w nim 24 października 575 r. Niektórzy dopatrywali się w nim biskupa, ale to mało prawdopodobne.