Magneryk

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: Magan- / Magen- / Magin- 'siła, moc, potęga' i -rik (swn. rihhi) 'władca, panujący'. Na gruncie romańskim człon pierwszy mógł być utożsamiany z łac. magn(us) 'wielki, wysoki'.

W Polsce imię nie było używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Magnericus, Magnerichus, ang., niem. Magneric, Magnerik, Magnerich, Meinrik.

Magneryk, biskup Trewiru. Był uczniem św. Nicecjusza, który ekskomunikował Chlotara I i który w r. 561 musiał dlatego pójść na wygnanie. Magneryk mu wówczas towarzyszył. Już w roku następnym na tron wstąpił Sigebert, wobec czego wygnańcy wrócić mogli do miasta. Około r. 566 Magneryk został następcą swego zmarłego mistrza. Jako biskup zasłynął z budowy nowych kościołów oraz z fundacji opactwa pod wezwaniem św. Marcina z Tours, do którego miał wielkie nabożeństwo. W r. 585 był ojcem chrzestnym Teodeberta, syna Childeberta II. W sprawach państwowych tego okresu odgrywał chyba rolę znaczną. Zmarł około r. 595. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod 25 lipca.