Maksyma

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Maxima, fr. Maxime, wł. Massima.

Samo Martyrologium Rzymskie wymienia siedem świętych tego imienia. Na ogół są to jednak męczennice towarzyszące w swym triumfie innym bohaterom wiary, znane ledwo z imienia. Tu wystarczy przedstawić dwie.

Maksyma, Donatella i Sekunda, męczennice z Thuburbo (Afryka Północna). Były ofiarami prześladowania za Maksymiana i prokonsula Anullinusa. Skazane zostały ad bestias, potem na ścięcie. Męki dopełniły w r. 303 lub 304. W r. 1889 odkryto inskrypcję potwierdzającą to męczeństwo, znane z Pasji oraz z zapisu w Kalendarzu Kartagińskim. Gdy o samą Pasję chodzi, jest zapewne przeróbką dokonaną w V stuleciu w środowisku dotkniętym donatyzmem. W Martyrologium Rzymskim męczennice widnieją pod 30 lipca.

Maksyma z Callian. Ślady jej kultu sięgają IX w. Lokalizują one świętą w dawnej diecezji Fréjus. Wspominano ją w dniu 16 maja. Istniał kościół pod jej wezwaniem, odnaleziono też inne drobne oznaki jej czci. Mimo to niczego o niej nie wiemy. Legendę, która ją otoczyła, zredagowano dopiero w XVII w. Ma to zapewne związek z uroczystą translacją, której dokonano w r. 1643.