Maksymian

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen utworzone za pomocą sufiksu -an (us) od Maximius. Maximianus to pierwotnie 'adoptowany lub wyzwolony przez Maximiusa'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maximianus, ang., niem. Maximian, fr. Maximien, wł. Massimiano.

Doliczono się ośmiu świętych, którzy nosić mieli imię Maksymian. Tutaj wystarczy przedstawić czterech. Inni, znani z samego tylko imienia, wyliczani są w gronie liczniejszych męczenników, w tym także w liczbie Siedmiu Braci Śpiących.

Maksymian, biskup z Ksar Bagai. Znamy go przede wszystkim dzięki św. Augustynowi, który go wspomina w kilku swych dziełkach. Był donatystą, ale synod w Milewe z r. 402 urzędu go nie pozbawił. Prześladowali go potem jego dawni zwolennicy. Po przybyciu do Rzymu skłonił papieża Honoriusza do surowszego traktowania donatystów. Zmarł po r. 404. Do Martyrologium Rzymskiego wpisano go pod dniem 3 października.

Maksymian, biskup Rawenny. Urodził się w r. 498 w Poli. Tam też został diakonem. Przebywał potem w Konstantynopolu, gdzie zaprzyjaźnił się z cesarzem Justynianem. Po śmierci biskupa Wiktora cesarz polecił jego kandydaturę na stolicę raweńską. Sakry udzielono mu w październiku 546 r. Lud przyjął go chłodno, ale z czasem zdobył sobie poważanie i szacunek. Dokończył i konsekrował bazyliki Św. Witalisa, Św. Apolinarego oraz Św. Michała. Przypisywano mu dziełka, które zaginęły. Miał też zrewidować tekst Biblii i zredagować sakramentarz. Zasłużył się bardzo w dziele uspokajania umysłów i przywracaniu spokoju. Zmarł 22 lutego 556 r. W Martyrologium Rzymskim wspominany jest jednakże w dniu 21 lutego.

Maksymian, biskup Syrakuz. Był Sycylijczykiem. Habit benedyktyński przywdział u Św. Andrzeja w Rzymie. Potem do życia mniszego zaprawiał przyszłego papieża Grzegorza Wielkiego. Towarzyszył mu, gdy ten jako apokryzjariusz przebywał w Konstantynopolu. Kiedy Grzegorz wstąpił na tron papieski, on został przełożonym wspólnoty mniszej, zorganizowanej w pałacu papieskim. Około r. 590 zasiadł na stolicy biskupiej w Syrakuzach. Zmarł tam w listopadzie 594 r. Opinię świętości oraz miejsce w Martyrologium Rzymskim pod dniem 19 czerwca zawdzięcza kilku wypowiedziom Grzegorza Wielkiego.

Maksymian II, biskup Konstantynopola. Z pochodzenia był rzymianinem. Gdy przybył do Konstantynopola, swymi zaletami pozyskał sobie uznanie wielu. Patriarcha Syzyniusz udzielił mu święceń. Po potępieniu Nestoriusza osadzono go na stolicy patriarszej. Był już wówczas bardzo wyczerpany. Pisał jeszcze do Cyryla Aleksandryjskiego, prosząc go o modlitwy, a od Celestyna I otrzymał wyrazy zadowolenia z dokonanego wyboru. Na stolicy nie zasiadał jednak długo. Zmarł nagle w Wielki Czwartek, 12 kwietnia 434 r. Grecy wspominają go w dniu 21. tegoż miesiąca.