Manswet

Jest to imię pochodzenia łacińskiego; wywodzi się z pierwotnego cognomen, w którego funkcji użyty był przymiotnik mansuetus 'łagodny, miły'.

W Polsce imię to się nie upowszechniło.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Mansuetus, fr. Mansuet, Mansuy hiszp. Manso, wł. Mansueto.

Pięciu świętych widnieje w wykazach hagiograficznych pod tym imieniem. Trzech z nich możemy pominąć. Znani są jedynie z imienia jako uczestnicy zbiorowych męczeństw, wspominanych w martyrologiach 6 września, 28 listopada oraz 30 grudnia.

Manswet, biskup Toul. Jego życiorys na żądanie Gerarda, biskupa Toul, powstał dopiero w drugiej połowie X w. Manswet z tego późnego utworu pochodził z Wysp Brytyjskich. Gdy dotarł do Rzymu, św. Piotr wysłał go na przepowiadanie Ewangelii do Toul. Osiadł tam w jakiejś lepiance nad rzeką. Gdy pewnego dnia syn miejscowego króla utonął, Manswet cudownie przywrócił mu życie. Całą rodzinę królewską i lud doprowadził w ten sposób do wiary. Wybudował potem dwa kościoły. Jego samego pochowano w kościele Św. Piotra, który w r. 960 stał się kościołem opactwa Saint-Mansuy. W rzeczywistości święty żył w IV stuleciu, a o jego życiu żadne wiadomości się nie ostały. W martyrologium wspominany jest pod dniem 3 września.

Manswet, biskup Mediolanu. Na stolicę tę wstąpił po Ampeliuszu, a więc po 672 r. Brał udział w synodzie rzymskim (680), zwołanym przez papieża Agatona w związku ze sprawą monoteletów. W soborze konstantynopolitańskim nie uczestniczył. Wracając z Rzymu, miał zapaść na chorobę zakaźną, która grasowała w Ligurii, i zmarł 19 lutego (681-), zanim dotarł do bram Mediolanu. Niemal niczego pewnego ponadto o nim nie wiemy. Dlatego niektórzy podejrzewają, że przed XIII w. czci publicznej mu nie oddawano. Później wymieniano go w Mediolanie pod dniem 2 września; jest to termin translacji jego szczątków.