Maro (Maron)

Imię rzymskie pochodzenia etruskiego lub umbryjskiego, oznaczające urzędnika municypalnego. Z czasem przekształciło się w cognomen, które nosił np. P. Vergilius Maro. Natomiast występujące w Azji Mniejszej imię Maro, od którego wzięła swą nazwę wspólnota chrześcijańska maronitów (w Libanie i Palestynie), wywodzi się z języka syryjskiego (aramejskiego) i oznacza -świętego- w pojęciu chrześcijańskim.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Maro, Maron, gr. Mar-n, Maroun, wł. Marone.

W zapisach hagiograficznych odnaleźć można sześciu świętych tego imienia. Z uwagi na nikłe wymiary ich kultu co najmniej trzech z nich możemy tu pominąć.

Maro, Eutychiusz i Wiktoryn mieli być męczennikami z pierwszego stulecia. Pojawiają się w Passio Nerei et Achillei. Maro miał zginąć na Via Salaria, Eutychiusz na Via Nomentana, a Wiktoryna utopiono w źródłach siarczanych pod Amiternum. Do rozbudzenia ich kultu przyczyniła się w r. 970 translacja relikwii do Metzu. Wspomnienie obchodzono 15 kwietnia.

Maro, anachoreta. Żył w czasach Jana Chryzostoma, który przebywając na wygnaniu, skierował do niego krótki list (między r. 404 a 407). Dzięki Historii mnichów syryjskich Teodoreta z Cyru wiemy, że do pustelni Marona w górach Libanu ściągały tłumy. Historyk znał też uczniów sławnego anachorety. Gdy w czasie między latami 405-423 zmarł, pochowano go w bliżej nie znanej miejscowości między Cyrem a Aleppo. Kościół, który tam zbudowano, stał się celem licznych pielgrzymek. Wpływ anachorety rozciągnął się potem na dalsze okolice. Ci, którzy naśladowali lub podziwiali jego duchowość, nazywani byli maronitami, a klasztor, który wybudowano w dolinie Orontesu i który w federacji ośrodków mniszych zajmował pierwsze miejsce, zwał się Beth Marun. Był ten klasztor bastionem nauki soboru chalcedońskiego. W relacjach adresowanych do papieży Hormizdasa (517) i Agapita mowa jest o trzystu mnichach, którzy zginęli na skutek prześladowania ze strony monofizytów. Jeszcze w X stuleciu wspominano z szacunkiem dostojny ośrodek. Samego świętego pustelnika wspominano natomiast w dniu 14 lub 9 lutego.

Maro, patriarcha. Gdy w VII stuleciu nastąpił wakans na stolicy patriarszej melchitów antiocheńskich, Jan, archimandryta z Mar Marun, ogłosił się patriarchą. Powołał się wówczas na swój biskupi przywilej. Tę nową funkcję sprawował w latach 685-707. Przypisywano mu trzy wykłady dogmatyczne, zredagowane po syryjsku. Miał być także twórcą anafory. Długo mylono go z Maronem pustelnikiem. Dopiero w r. 1787 wyraźnie odróżniono na Zachodzie bohaterów Kościoła maronickiego. Patriarsze wyznaczono wówczas na wspomnienie liturgiczne dzień 2 marca.