Maturyn

Imię pochodzenia łacińskiego, wtórne cognomen od pierwotnego Maturus 'dojrzały, wczesny'. Maturinus zaś to 'pochodzący od Maturusa, syn Maturusa' lub 'drogi, kochany Maturus'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maturinus, fr. Mathurin.

Maturyn z Larchant. Rękopis, który zawiera jego legendarny żywot, jest z X w. Niemało w nim anachronizmów. Maturyn miał się nawrócić, a potem, nawróciwszy rodzinę, powędrować do Rzymu. Tam rzekomo uzdrowił córkę cesarza Maksymiana (285-305). Miał też przez jakiś czas przebywać na Wyspach Leryńskich, gdzie o modlitwy prosił św. Honorata (+ około 429). On też rzekomo ochrzcił cesarza Konstancjusza Chlora (+ 306). Zmarł w Rzymie, ale cesarz kazał jego szczątki przenieść do Larchant (w pobliżu Fontainebleau). W r. 1006 biskup Paryża podarował miejscowość kanonikom z Notre-Dame, którzy przyczynili się do rozniecenia kultu. W r. 1180 rozpoczęli oni budowę kościoła, która ciągnęła się do w. XV. Maturyna wzywano przede wszystkim w intencji umysłowo chorych i o nawrócenie przewrotnych kobiet. Za swego patrona uważali go ponadto bretońscy marynarze i garncarze z okolic Paryża.