Matylda (Mechtylda)

Imię złożone pochodzenia germańskiego. Pierwszym jego członem jest element maht- (meht) 'moc, męstwo', a drugim -hild 'walka, wojna'.

W Polsce imię poświadczone już w XI wieku (1035). Występuje w formach: Mathildis, Matildis, Machtildis, Machteldis, Metildis, Mechteldis, Mechtildis. Dziś jest to u nas imię rzadko spotykane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Mathildis, fr. Mathilde, Mechtilde, Mahaut, hiszp. Matilde, niem. Mathildis, Mathilde, Mechtildis, Mechtilde, wł. Matilde, Mafalda.

Imię miesza się z bliskobrzmiącą Mechtyldą, o której poniżej. W pierwszym jego brzmieniu występuje i znana jest przede wszystkim ta, którą tu jako jedyną prezentujemy.

Matylda, królowa. Urodziła się około r. 895 jako córka saskiego wielmoży, Teodoryka, i jego żony Reinhildy, wywodzącej się z rodu duńsko-fryzyjskiego. Wychowywała ją jednak babka, Matylda, która już wówczas była ksienią w Herford. W roku 909 Matylda poślubiła księcia Henryka Ptasznika. Urodziła mu trzech synów: Ottona, który przeszedł do historii jako Otton I Wielki; Henryka I, późniejszego księcia Bawarii; oraz Brunona, arcybiskupa Kolonii. Z mężem przeżyła Matylda ćwierć wieku i była świadkiem jego niemałych osiągnięć politycznych jako księcia saskiego (912) i króla Niemiec (919). W 936 r. owdowiała i wówczas poparła kandydaturę Henryka, nie Ottona. W dwa lata później jeszcze raz stanęła po stronie Giselberta, buntującego się przeciw Ottonowi. Gdy jednak ten ostatni nadał bratu Bawarię (937), doszło do zbliżenia i odtąd już popierała politykę najstarszego. Ze swego dużego wdowiego uposażenia łożyła bardzo hojnie na dzieła dobroczynne oraz fundacje kościelne, zwłaszcza w Quedlinburgu, gdzie spoczywał jej mąż, w Pöhlde, Enger i Nordhausen. Życie zakończyła w Quedlinburgu w dniu 14 marca 968 r. Tam też w kościele Św. Serwacego została obok męża pochowana. W 1539 r. kościół ten dostał się w ręce protestantów, co wpłynęło na osłabienie czci oddawanej Matyldzie od chwili śmierci. Dopiero w 1858 r. katolicy wybudowali kościół pod jej wezwaniem. Pamięć przechowywały poprzez wieki przede wszystkim wczesne życiorysy (z końca X w. oraz drugi, pisany na polecenie Henryka II), a ponadto tacy pisarze, jak Widukind z Korbei, Thietmar Merseburski, Hrotswitha i inni.