Maur
Imię pochodzenia łacińskiego: Maurus, genetycznie cognomen etniczne, oznaczające człowieka z północno-zachodniej Afryki (dziś Maroko i Algieria). Nazwa ludu Maurów wywodzi się z języka punickiego, w którym słowo mauharim oznacza 'zachód'. Według Fenicjan Maurowie mieszkali na zachodzie od nich.
W Polsce w czasach najnowszych notowane sporadycznie.
Odpowiedniki obocjęz.: łac. Maurus, ang. Maurus, Maur, fr. Maur, niem. Maurus.
Martyrologium Rzymskie wspomina dziesięciu świętych tego imienia. Na podstawie innych wykazów hagiograficznych liczbę tę można podnieść do piętnastu. Z uwagi na rozmiary kultu i znaczenie historyczne tu najzupełniej wystarczy przedstawić ośmiu.
Maur, męczennik rzymski. Pochowano go w katakumbach Trasona przy Via Salaria. Papież Damazy przyozdobił jego grób napisem, z którego wynika, że męczennik był chłopcem. Nie dowiadujemy się jednak, kiedy i w jakich okolicznościach tego młodocianego wyznawcę umęczono. Późna, z VII stulecia pochodząca Passio Chrysantii et Dariae przydała Maurowi brata Jazona. Obydwóch uczyniła synami Klaudiusza, trybuna wojskowego, i jego żony Hilarii. Wedle tej samej pasji mieli zostać ścięci za Numeriana. Liber Pontificalis podaje, że Paschazy I przeniósł relikwie do kościoła Św. Praksedy. Wspomnienie przypada 10 grudnia. Istnieją powody do przypuszczenia, że kult męczennika, mieszając się z kultem innego Maura, wpłynął z czasem na powstanie mniemania, jakoby męczennikiem Maurem jako świętym lokalnym mogło się także chlubić włoskie Fondi (między Rzymem a Neapolem).
Maur, biskup Parenzo (Pula, Pola). Był pierwszym historycznie poświadczonym biskupem w Istrii. W VI stuleciu biskup Eufrazy wybudował w Parenzo bazylikę, do której też przeniósł jego szczątki. Przyozdobił tę budowlę imponującymi mozaikami. Jan IV kazał te szczątki razem z relikwiami świętych z Salony przenieść do baptysterium bazyliki na Lateranie. Poprzez Genuę w r. 1934 wróciły do Parenzo. Wedle późnej pasji, pełnej fantazji, a przypisywanej Rabanowi Maurowi, nasz Maur miał być Afrykańczykiem, który pielgrzymował do Rzymu i tam za Numeriana poniósł śmierć męczeńską; jego to szczątki rzekomo przeniesiono do Parenzo. Wspomnienie Maura z Parenzo przypada 21 lub 22 listopada.
Maur z Reims i towarzysze. Martyrologium Rzymskie wspomina ich pod dniem 22 sierpnia. Poza tym o ich liczbie, czasie i okolicznościach męczeństwa nic nie wiemy. Późna krótka Passio, napisana na podstawie legendarnych Acta martyrum z Reims, utrzymuje, że Maur był kapłanem i że udzielił chrztu św. pięćdziesięciu towarzyszom swego męczeństwa. Relikwie przeniesiono do Florennes, w Belgii, gdzie zażywały pewnej czci.
Maur, opat z Bodon. W niektórych pismach występował jako Marius, stąd też jego francuskie imię Mary. Pochodził z Orleanu. Około r. 505 został opatem w Bodon (Val-Benoît). Zmarł około r. 550. W dwadzieścia lat później, gdy Longobardowie pustoszyli okolice, mnisi unieśli ciało świętego z Bodon. Około r. 925 biskup z Sisteron kazał je złożyć w Forcalquier, gdzie potem relikwie zażywały wielkiej czci. Zapewne z tej okazji ułożono czytania liturgiczne o Maurze, które jednak, jak wolno przypuszczać, oparte były na przekazie, zredagowanym w VI stuleciu przez jakiegoś Dynamiusza. Maur z Bodon figuruje w Martyrologium Rzymskim pod dniem 27 stycznia.
Maur, uczeń św. Benedykta. Urodził się w r. 512 jako syn senatora Ekwicjusza. Gdy miał dwanaście lat, powierzono go św. Benedyktowi. Stanie się najlepszym z uczniów patriarchy. Opowiada Grzegorz w Dialogach, że mistrz posłał Maura na poszukiwanie Placyda, który poszedł czerpać wodę. Wpadł nieopatrznie do niej, ale Maur, nie zdając sobie sprawy z niczego, ruszył po tafli jeziora do tonącego towarzysza i podał mu rękę. Działo się to pod Subiaco. Gdy około r. 529 Benedykt przeniósł się na Monte Cassino, Maur został tam przeorem, a później opatem. Vita Mauri, ułożona około r. 863 przez Odona z Glanfeuil, utrzymuje, że na żądanie biskupa z Le Mans Benedykt wysłał Maura do Galii. Ukochany uczeń Benedykta miał w Glanfeuil nad Loarą założyć opactwo, które hojnie obdarował król Austrazji, Teodebert. Po trzydziestu ośmiu latach sprawowania władzy opackiej Maur usunął się do celki w pobliżu klasztoru i tam zmarł 15 stycznia 584 r.
Maur, biskup Ceseny. Najpierw miał być opatem w Classe pod Rawenną. Około r. 934 został biskupem w Cesenie. W niedalekiej odległości od miasta urządził sobie celkę, do której udawał się w dni postu na modlitwę i uczynki pokutne. Powstanie tam później opactwo Santa Maria del Monte. Zmarł prawdopodobnie 21 listopada 946 r. W r. 1411 szczątki przeniesiono do katedry w Cesenie. O życiu świętego pisał Piotr Damiani. Wspomnienie obchodzi się w dniu 20 stycznia.
Maur, biskup Pięciu Kościołów (Pécs). W młodości przebywał jako mnich na Górze Panońskiej (Św. Marcina, Szent Márton, Pannonhalma). Wyróżniał się pobożnością i wiernością w zachowywaniu reguł. Cenili go święci Emeryk i Stefan. Około r. 1030 został opatem. W kilka lat później powołano go na stolicę biskupią do Pięciu Kościołów. Wybudował tam w stylu romańskim katedrę. Napisał także żywot czczonego u nas Andrzeja Świerada i jego towarzysza, Benedykta: Vita sanctorum heremitarum Zoerardi confessoris et Benedicti martyris. Zmarł około r. 1070. Na Węgrzech uważano go zawsze za świętego. Ten trwały kult zaaprobowano w r. 1848. Wspomnienie przypada 25 października.
Maur, eremita z Huy (nad Mozą, w pobliżu Namur, Belgia). Miał nazywać siebie Mortuus-Natus, Umarły i Narodzony, ale zauważono, że jest to próba wytłumaczenia imienia Maur, które w miejscowej wymowie łatwo mogło być wzięte za mort, -umarły-. W rzeczy samej jeszcze w XIII w. nie znano żadnych oznak jego kultu. Legenda jest późna, tłumacząca może na swój sposób cześć jakiegoś innego Maura, którego relikwie przyniesiono do miasteczka, a potem uważano za szczątki miejscowego świętego. W każdym razie kult przez jakiś czas był dość intensywny. Wspomnienie przypadało 15 stycznia.