Maura

Imię pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik męskiego MAUR(US).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Maura, fr. Maure.

Trzy święte tego imienia spotykamy w Martyrologium Rzymskim. Cztery inne występują w mniej oficjalnych zapisach hagiograficznych lub w kalendarzach lokalnych. Tu śmiało poprzestać możemy na trzech prezentacjach.

Maura z 30 listopada. Baroniusz umieścił tam rzekomą męczennicę konstantynopolitańską. Objaśnił, że ją wspominają Grecy i że to od niej swą nazwę wzięła jedna z wysp na Morzu Jońskim. W tym wszystkim zawarł kilka błędów naraz. Grecy czczą Maurę 3 maja, i to ze św. Tymoteuszem, współmęczennikiem. Nie istniał też jakikolwiek związek z wyspą o podobnej nazwie. W dniu 30 listopada wspominano natomiast św. Maura, pochowanego przy Via Salaria; mówiliśmy o nim powyżej.

Maura i Britta (Brigida), dziewice. Pisze Grzegorz z Tours, że około r. 570 odnaleziono ich ciała. Biskup Eufroniusz dedykował im wówczas oratorium. W XII stuleciu zastąpiono je kościołem Sainte-Maure-de-Touraine. Wszystko wskazuje na to, że z tymi dwoma identyczne są Maura i Brygida, czczone w Nogent-les-Vierges, w departamencie Oise. Lokalna kronika dopatrzyła się w nich córek króla Szkocji, które odbyły pielgrzymki do Jerozolimy, Rzymu i Tours i które potem poniosły męczeńską śmierć razem ze swym bratem Hiszpanem (Spanus, Épain). Ale w innej legendzie Spanus występował jako syn Maury, wdowy nawróconej przez św. Marcina. Widać tu, jak rozmaite ludowe lokalne wersje ponakładały się na siebie. Ich poplątanych ze sobą wątków dziś już rozsupłać nie potrafimy. Maurę i Brittę wspominano 27 lub 28 stycznia.

Maura z Troyes. Wiadomości o niej czerpiemy z pierwszej ręki: z mowy pogrzebowej Prudencjusza, biskupa Troyes (846-861) i redaktora Annales Sancti Bertini. Była córką Mariana, bogatego możnowładcy, oraz jego żony Sedulii. Jej brat, Eutropiusz, został prepozytem kapituły. Od młodości oddawała się na posługę kościołom. Wpłynęła też na swego ojca, który zmienił swe życie, dotąd dość lekkomyślne. Łożyła na potrzeby kościołów i utrzymanie kleru. Gdy w dwudziestym trzecim roku życia rozstawała się ze światem, miał się rozlec głos: Veni, electa mea. Stało się to 21 września 850 r. Pochowano ją w miejscowości, którą potem nazwano Sainte-Maure. Część relikwii przeniesiono w r. 1415 do opactwa Saint-Martin--s-Aires.