Maureliusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie spieszczenie za pomocą sufiksu zdrabniającego -elius / -ilius cognomen Maur. Maurelius / Maurilius to 'mały, kochany MAUR'.

W Polsce występuje sporadycznie tak w męskiej formie Maureliusz (Maurelio), jak też i w żeńskiej Maurela.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maurelius, ang. Maurilius, Maurelius, wł. Maurelio.

Dwóch świętych tego imienia spotykamy nie w Martyrologium Rzymskim, ale w lokalnych tradycjach Italii. Słabo zakotwiczeni są w źródłach historycznych, ale z uwagi na rozmiary kultu przedstawimy tu obydwóch.

Maureliusz, biskup Imoli. Jego kult opiera się na nikłych przesłankach. Sięga XII stulecia, kiedy to odnaleziono rzekomy grób i relikwie świętego. Wszystko wyinterpretowano w sposób odpowiadający lokalnym ambicjom. Maureliusz miał być biskupem Imoli i męczennikiem. Męczeńskiej śmierci dostąpić mógł w czasie najazdu Totyli w r. 542. Lanzoni, wybitny historyk diecezji włoskich, zwraca uwagę na to, że 13 września zmarł Mauriliusz, biskup Angers, i że do Imoli mogły dotrzeć jakieś okruchy oddawanej jemu czci. Wspominano Maureliusza 6 i 21 maja; ostatni termin upamiętniał translację.

Maureliusz, biskup Voghenzy i Ferrary. Miał być kapłanem rzymskim. Jan IV wysłał go rzekomo do Smyrny, aby tam uśmierzył herezję seweriańską. Około r. 642 mianowano go biskupem w Voghenzie. Kiedy stolicę biskupią chciał przenieść do Ferrary, lud podniósł bunt, a potem biskupa uśmiercił. Miało się to stać około r. 670. Cała jednak -historia- spoczywa na kruchych podstawach. Nikłe oznaki kultu dałoby się może odnaleźć w XII w. Rozbudzono go przede wszystkim w w. XV, po podniesieniu w r. 1419 szczątków biskupa. Wspomnienie obchodzone było odtąd w dniu 7 maja.