Mauront

Jest to powstały na gruncie germańskim derywat łacińskiego imienia MAUR, właściwie jego zdrobnienie.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Maurontus, ang. Mauront, fr. Mauront, wł. Mauronte.

Trzej święci, którzy żyli w VII i VIII stuleciu, nosili i rozsławiali to imię. Krótko przedstawimy wszystkich.

Mauront, opat z Florent-le-Vieil. Opactwo położone jest na terenie diecezji Angers. Miał je około r. 390 założyć św. Florens, uczeń św. Marcina. Tam to żył Mauront, który zmarł 9 stycznia 695 r. Hermeland, opat z Aindre (na wysepce Loary), miał w czasie wizji dostrzec jego duszę, jak ulatywała ku niebu. Nazajutrz mnisi z Florent przybyli do Aindre i potwierdzili wiadomość o śmierci swego opata.

Mauront z Bruel-sur-Lys. Urodził się około r. 634 jako syn Adelbalda, dworzanina Dagoberta I i Chlodwiga II, oraz Ryktrudy, późniejszej ksieni w Marchiennes. Z życiorysu tej ostatniej czerpiemy zresztą wszystkie wiadomości o Mauroncie. W piętnastym roku życia stracił ojca, zamordowanego w czasie powrotu z wyprawy do Gaskonii. Przyjęto go jako pazia na dwór Chlodwiga II. Zaręczył się następnie z Hermengardą, ale pod wpływem św. Amanda zrezygnował z małżeństwa i zdecydował się na służbę Bożą. Przyjął więc diakonat, a potem w dobrach rodzinnych ufundował opactwo. Mimo to Chlotar III powierzył mu urząd kanclerza. Około r. 680 król Teodoryk III kazał mu przyjąć w opactwie Amata, wygnanego biskupa Sion. Mauront powierzył wtedy Amatowi rządy w opactwie. Sam zmarł w Marchiennes 5 maja 701 lub 702 r. Jego imię przejęło miasto Merville (Mauronti villa), które powstało wokół opactwa. Czczono go później w diecezjach Lille i Cambrai.

Mauront z Marsylii. Był równocześnie biskupem miasta i opatem u Św. Wiktora. To łączenie funkcji było uzasadnione koniecznością usprawnienia obrony miasta i portu przed napadami Saracenów. Wiele jednak o jego życiu nie wiemy. Z dociekań pośrednich wynika, że zmarł 21 października 780 r. W krypcie Św. Wiktora znajdują się dotąd jego relikwie. Kult nigdy nie był intensywny.