Meinhard

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: magan- / megin- 'moc, siła, męstwo' i -hard / -hart 'odważny, mocny, silny'.

W Polsce trafia się na Śląsku Opolskim i w Gdańsku, w formach: Meinhard, Meinchard, Majnard.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Meinardus, Mainardus, ang. Meinard, fr. Ménard, Meynard, Maynard, niem. Meinhard, Meinhart.

Meinhard, biskup Łotwy. Wiadomości o jego pracy misyjnej przekazał Henryk Łotysz w swojej Kronice inflanckiej (Chronicon Lyvoniae), napisanej w latach 1225-1227. Meinhard był kanonikiem regularnym św. Augustyna w Segebergu, w Holsztynie. Jako kapelan okrętowy dotarł do ujścia Dźwiny i tam około r. 1182 rozpoczął działalność misyjną. Potem w Üxküll (łotewskie Ikskile), na prawym brzegu Dźwiny, wybudował kościół. W r. prawdopodobnie 1186 Hartwig II, arcybiskup Bremy, udzielił mu sakry biskupiej. W dwa lata później papież Klemens III potwierdził ustanowienie nowego biskupstwa w Üxküll jako zależnego od metropolii bremeńsko-hamburskiej. Po pewnym czasie początkowy szybki rozwój misji napotkał poważne przeciwności. Meinhard wysłał wtedy swego współpracownika, cystersa Teodoryka, do Rzymu, gdzie uzyskał on od papieża Celestyna III szerokie uprawnienia dla Meinharda. Apostoł Łotwy zmarł 14 sierpnia lub 11 października 1196 r. Jego szczątki w wieku XIII lub XIV przeniesiono do katedry w Rydze. Tam to 8 września 1993 r. Jan Paweł II zatwierdził uroczyście kult św. Meinharda.