Meinulf (Meinolf)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: magan- / megin- / mein- 'siła, moc, potęga' i -wolf / -wulf (na granicy morfologicznej po spółgłosce -olf / -ulf) 'wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Meinulfus, Meinolfus, niem. Meinolf, Meinulf, Meinolfus, fr. Meinulfe.

Meinulf z Paderborn. Był synem możnej rodziny saskiej. Do chrztu trzymał go ponoć sam Karol Wielki. Za rządów biskupa Badurada uczęszczał do szkoły katedralnej w Paderborn. W r. 836 został tam archidiakonem. Założył potem opactwo w Böddeken. Zmarł prawdopodobnie w r. 847. Pochowano go w założonym przezeń opactwie. Biskup Biso (887-909) dokonał uroczystej elewacji jego szczątków. Od r. 1803 spoczywają one w Busdorf-Kirche. Wspomnienie obchodzono zawsze w dniu 5 października.