Merol (Merul)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty jest wyraz pospolity merula 'kos, drozd'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Merulus, Merolus, fr. Mérole.

O Antonim, Merulu i Janie, mnichach z Rzymu (VI w.), przeczytać można w Dialogach Grzegorza Wielkiego (PSP 2, 206 n.). Ich kult nigdy się nie rozprzestrzenił. Dla tego powodu możemy ich tu pominąć; natomiast krótką notę poświęcimy innemu świętemu tego imienia.

Merul, biskup Le Mans. Na liście biskupów tego miasta zajmuje miejsce dziewiętnaste. Podpisywał różne dokumenty w latach 774-785. Zapewne wkrótce potem zmarł, i to 18 marca, bo w tym dniu stale go wspominano. Życie zakończył chyba w Evron. Ciało przeniesiono później do kościoła Św. Wiktora w jego biskupim mieście. Pozostawił po sobie pamięć biskupa godnego, oddanego swojej owczarni. Więcej o nim nie wiemy.