Monald

To imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: mon- / mun- 'radość, duch, myśl' oraz -wald 'władać, panować'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Monaldus, niem. Monald, Monaldus, wł. Monaldo.

W zapisach hagiograficznych odnajdujemy dwóch błogosławionych tego imienia. Dwóch tu też zwięźle przedstawimy:

Monald z Capodistrii (Iustinopolitanus). Nie należy go mylić ani z misjonarzem w Armenii, o którym za chwilę, ani z Monaldem Monaldeschi, który był arcybiskupem Benewentu (+ 1333). O jego życiu wiele nie wiemy. Wstąpiwszy do franciszkanów prowincji dalmatyńskiej, stał się u nich głośnym teologiem. Pisał mianowicie komentarze-wykłady z zakresu teologii moralnej i prawa kanonicznego, z których przed r. 1274 powstał obszerny podręcznik, nazwany Summa Monaldina. Miała układ alfabetyczny, czemu po części zawdzięczała swoją wziętość. W r. 1516 wydrukowano ją w Lyonie. Autor zmarł w Capodistrii przed r. 1285. W zakonie wspominano go 9 listopada.

Monald z Ankony, Franciszek z Petriolo i Antoni Cantoni z Mediolanu. Franciszkanie wcześnie zaczęli wyprawiać się na Bliski Wschód. Na początku XIV w. posiadali między innymi placówkę w Trapezuncie. Nasi bohaterzy podobną utrzymywali w mieście Arcenga, w Armenii Wysokiej. Był to teren od dawna podległy wyznawcom islamu. Trzej franciszkanie narazili się im, gdy publicznie wystąpili przeciw zwolennikom Mahometa. Zaprowadzeni do kadiego, zostali wtedy skazani na ścięcie, potem rozsiekani. Stało się to 15 marca 1314 r. Relacje o ich męczeństwie sporządzili Carlino Grimaldi, gwardian z Trapezuntu, oraz Filip, wikariusz franciszkanów na Wschód. Także pewien ormiański kapłan zredagował pasję tych franciszkanów. Miejscowi Ormianie stali się również pierwszymi czcicielami męczenników.