Natal (Natalis)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został przymiotnik pospolity natalis, -e 'odnoszący się do urodzin' lub zsubstantywizowany przymiotnik natalis, -is 'urodziny, dzień urodzin'. W chrześcijaństwie tym imieniem nazywano dziecko urodzone w dzień Bożego Narodzenia.

Odpowieniki obcojęz.: łac. Natalis, ang. Natalis, Nowell, Noel, fr. Noël, niem. Natalis, wł. Natale.

W rocznikach kościelnych odnotowano trzech świętych tego imienia. Jeden z nich, Irlandczyk, jest postacią mało znaną, pogrążoną w mgłach niepewności. Dwaj pozostali także nie są dobrze rozpoznani, ale wyróżniają się oznakami oddawanej im czci, dlatego też tutaj ich przedstawimy.

Natal z Casale Monferrato. Kolegiata w tym piemonckim miasteczku od niepamiętnych czasów szczyci się posiadaniem relikwii świętego i wspomina go w dniu 21 sierpnia. Starożytne martyrologia go nie wymieniały, a legenda, która o nim opowiada, jest utworem bez wartości historycznej. Wiązano go z Ewazjuszem, czczonym w pobliskim Asti, ale o tym świętym także nic pewnego nie wiemy.

Natal, biskup Mediolanu. Diecezją zarządzał przez czternaście miesięcy, zapewne w latach 746-747. Zmarł w dniu 14 maja. Pochowano go w kościele S. Giorgio al Palazzo, który sam wystawił. Wskazywał na to nagrobny napis, który w XVI w. był jeszcze czytelny. Późna legenda przypisywała mu wielkie zalety umysłu. Miał między innymi znać dobrze języki grecki, hebrajski i łacinę. W Mediolanie wspomina się go obecnie w dniu 13 maja.