Natalia

Jest to imię żeńskie, pochodzące od męskiego imienia łacińskiego Natalis. Powstało na gruncie chrześcijańskim (por. NATAL).

W Polsce jest to imię rzadko używane. Ale z okresu staropolskiego poświadczane jest od XIV w. w formie Natalia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Natalia, ang. Noelle, Nathalia, fr. Natalie, Noële, ros. Natalija, Natasza.

W zapisach hagiograficznych znaleźć można trzy święte oznaczane tym imieniem. Jedna należy do grupy męczenników z Kordoby, o których wspominaliśmy pod hasłem Jerzy Betlejemita. Druga, wspominana w Tuluzie, zmarła w r. 1355, a pochowana została w kościele mercedariuszy; prośba o aprobatę jej kultu została jednak oddalona: dilata, ut coadiuventur probationes. Pozostaje trzecia:

Natalia z Nikomedii. Należy do grupy męczenników, którzy śmierć ponieść mieli w czasach prześladowania za rządów Maksyminusa (235-238). Niestety, długi opis udręk zadawanych licznej grupie chrześcijan Nikomedii na oczach samego cesarza nie jest historyczny. Stanowi raczej późną legendę, pełną nieprawdopodobieństw i sprzeczności. Mimo to niektórzy zastanawiają się, czy Passio ta nie zawiera jakichś elementów pierwotnych, historycznych. W każdym razie ślady czci oddawanej tej grupie są znacznie starsze niż legenda. Zupełnie niezależne od niej są też niektóre zapisy kalendarzowe, m.in. przekaz Martyrologium Hieronimiańskiego. Natalia miała być żoną męczennika Hadriana. Ona też, pozostając na wolności, miała pocieszać i wspomagać uwięzionych, zatroskana zwłaszcza o to, aby jej mąż nie zachwiał się w wierze. Czy sama w końcu została przychwycona i zginęła śmiercią męczeńską- Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Martyrologium Hieronimiańskie wspomina Natalię 26 sierpnia. Później mówiono także o translacji z Konstantynopola do Rzymu w dniu 8 września. Już w w. VII był tam kościół Św. Hadriana. W r. 1110 relikwie Hadriana i Natalii przeniesiono do flamandzkiego klasztoru w Gheraerdoberghe (Grammont).