Nemo

Imię pochodzenia łacińskiego, w którego funkcji występuje zaimek nemo 'nikt'. Rodowód tego -imienia- staje się czytelny w świetle poniższej notki -hagiograficznej-.

Nemo to bohater fikcyjnego, ironicznego żywota, który w średniowieczu pojawił się w kilku wersjach. Anonimowemu autorowi chodziło zapewne o wykpienie niektórych pism hagiograficznych oraz satyryczne potraktowanie przerostów, które tu i ówdzie pojawiły się w kulcie świętych, nadużywanym przez rozmaite ośrodki. Nikt nie zadawał sobie trudu, aby w całości wydać ten fikcyjny utwór: Vita per ridiculum scripta.

NEMORIUSZ (MEMORIUSZ)

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie gentilicium rzymskie rodu Nemoria, którego pochodzenie jest nieznane. Być może gentilicium Nemorius należy łączyć z przejętym do łaciny wyrazem greckim némos (łac. nemus, nemoris) 'gaj, pastwisko, gaj muz'. W piśmiennictwie łacińskim są ślady utożsamienia imienia Nemorius z podobnie brzmiącym Memorius, który wiąże się jednak z pospolitym wyrazem łacińskim memoria 'pamięć, pamiątka'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Nemorius, Memorius, fr. Nemoir, Mémoir, Mesmin, wł. Nemorio, Memorio.

Nemoriusz i towarzysze, męczennicy. Imię pierwszego z tej grupy męczenników brzmiało pierwotnie Memorius. Był archidiakonem biskupa Lupusa z Troyes. Razem z kilkoma innymi umęczony został w czasie najazdu Hunów, a więc około r. 451. Stało się to na terenie Saint-Mesmin, w miejscu, które potem przez jakiś czas nosiło nazwę Saint-Memorius. Dwa żywoty świętego nie zasługują na uwagę. Wspomnienie obchodzono 7 września. O towarzyszach nic nie wiemy.