Olaf

Jest to skandynawskie imię o niejasnej etymologii. Próbuje się je tłumaczyć jako 'syn starego człowieka', 'pokój' lub 'dziecko przez Boga zapowiedziane'. W Norwegii występuje w formach: Olaf, Olav, Ola, Oluf (dla mężczyzny) i Olufa, Olava, Olavia, Olea (dla kobiety); w Szwecji: Olof, Ulof, Ola, Olla; w Danii: Olaf, Olav, Ole, Oluf; w Finlandii: Olavi, Olli, Uoti.

W Polsce imię to nie ma tradycji.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Olavus, Olaus, niem. Olaf, Olaw, Oluf, wł. Olaf, Olao.

Święty, dzięki któremu imię to widnieje w martyrologium, był władcą Norwegii. W jej historii znany jest jako Olaf II Haraldsson. Urodził się w r. 995. Mając lat dwanaście wziął udział w wyprawie Wikingów. W r. 1014 przyjął w Rouen chrzest. Wkrótce potem wrócił do Norwegii i zdobył władzę z rąk Duńczyków oraz miejscowych możnych. Przy współpracy biskupów misyjnych Grimkella, Rodulfa i Bernwarda dopełniał teraz dzieła chrystianizacji kraju, zaczętego za panowania Olafa I (995-1000). Dlatego podtrzymywał kontakty z Bremą, w każdym okręgu budował kościoły, wprowadzał nowe prawodawstwo. Ale domagając się energicznie jego stosowania, naraził się opinii w kraju, a ościennym dał pretekst do zbrojnej interwencji. Nie bez udziału Kanuta Wielkiego wybuchło wtedy powstanie, które zmusiło go ucieczki. Próbował jeszcze odzyskać tron, ale zginął w bitwie pod Stiklestad dnia 29 lipca 1030 r. Pochowany został w Trondheim. 3 sierpnia 1031 r. biskup Grimkell dokonał uroczystej elewacji relikwii. Odtąd miejscowa katedra była ośrodkiem jego kultu oraz celem licznych pielgrzymek. Wspomnienie, osnute niebawem legendami, uczyniło zeń męczennika, patrona i obrońcę Norwegii. Kult ten trwa do naszych czasów. Święto przypada 29 lipca.