Oliwer (Oliwariusz, Oliweriusz

Imię pochodzenia celtyckiego (irlandzkiego) Olibhéar 'lubiący pić' lub normandzkiego Anleifer 'przodek'. Łączą je też z romańską nazwą oliwki (Olivier), jako imię symbolizujące pokój. Zaświadczone już w XI w. jako imię rycerza (Olivier, towarzysz Rolanda w -Pieśni o Rolandzie-). Forma Oliwer jest postacią zanglicyzowaną, a Oliwariusz i Oliweriusz postaciami zlatynizowanymi.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Olivarius, Oliverius, ang. Oliver, Olivier, fr. Olivier, wł. Oliviero, Oliverio.

Oliwer Plunkett, arcybiskup Armagh. Urodził się 1 listopada 1625 r. w Loughcrew, w hrabstwie Meath, w jednej z najznakomitszych rodzin irlandzkich. Wcześnie powierzono go opiece krewnego, Patryka Plunketta, który był opatem, a potem biskupem w Armagh. W szesnastym roku życia razem z trzema innymi wysłany został do Rzymu. Gotował się tam do kapłaństwa. Święcenia otrzymał w r. 1654. Nie od razu wyprawiono go do ojczyzny, w której srożyło się prześladowanie. Zajmował stanowiska w Kurii Rzymskiej, a od r. 1668 był w niej rzecznikiem episkopatu Irlandii. Na stolicę prymasowską w tym kraju powołano go w roku następnym. Objął więc stanowisko, które było równie zaszczytne co niebezpieczne. Gdy przybył do Armagh, witał go jedynie dawny mistrz. Jeden z biskupów był już w podeszłym wieku, inni przebywali na wygnaniu. Nie zrażając się niczym, zaczął teraz zwoływać synody i zabrał się do przeprowadzania reform w duchu soboru trydenckiego. Ale w r. 1678 niejaki Tytus Oates, który dwa razy zmieniał wyznanie, wymyślił sobie wielki -spisek papistów- i o tym owocu swej wyobraźni zaczął głośno mówić. Te jego urojenia trzydziestu sześciu katolików przypłaciło życiem. W ich gronie znalazł się także prymas Irlandii. Oskarżono go teraz o to, że gotował desant dwudziestu tysięcy żołnierzy francuskich, kler zaś obłożył podatkami dla wystawienia siedemdziesięciotysięcznej armii, która wystąpiłaby przeciw Anglii. Aresztowanego wysłano do Londynu. Na proces oczekiwał w tamtejszym więzieniu przez dziewięć miesięcy. Potem dwaj zakonnicy-renegaci, których ongiś skarcił, złożyli przeciw niemu fałszywe zeznania. Zarzucono mu zdradę stanu, ale wyrok skazujący go na powieszenie uzasadniono tym, że wyznaje -fałszywą wiarę-. Gdy wyprowadzono go na miejsce kaźni, oświadczył raz jeszcze, że zdrady stanu się nie dopuścił, wobec króla był zawsze lojalny, że nieprzyjaciołom swoim z serca przebacza i umiera w wierności dla swego katolickiego wyznania. Zawisł na szubienicy w dniu 11 listopada 1681 r. Jego cześć podtrzymywało przede wszystkim opactwo w Downside. Benedykt XV beatyfikował go w r. 1920, a Paweł VI kanonizował w r. 1975.