Orikul

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen powstałe na bazie wyrazu pospolitego auricula 'uszka'. Określeniem auricularius nazywano w Rzymie tajnego radcę (auricularius a secreto).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Oriculus, fr. Oricol, wł. Oricolo.

Orikul oraz jego siostry Orikula i Bazylika. Pisze o nich Flodoardus w swej Historia Remensis Ecclesiae. W czasie najazdu Wandalów przebywali podobno w miejscowości zwanej Seulfus, w Ardenach. Ponieśli tam śmierć męczeńską, przy czym Orikulowi ścięto głowę. Wziął ją wówczas w swe ręce, obmył w pobliskim źródle i zaniósł na miejsce, które obrał na swój spoczynek. Elewacji relikwii dokonano między r. 922 a 926. W XI stuleciu w Seulfus założono klasztor, podległy opactwu Św. Remigiusza w Reims. W r. 1358 hrabina Jolanta z Bar ufundowała kaplicę ku czci świętego i powierzyła ją opiece kanoników regularnych z Beauchamps. W Martyrologium Rzymskim męczennicy widnieją pod dniem 18 listopada.