Oringa

Imię żeńskie o niejasnej etymologii, najprawdopodobniej pochodzenia germańskiego, złożone z członów: ort- 'ostry, cięty, srogi' i -ling. Mogłoby też pochodzić od germańskiej nazwy rodu, złożonej z pierwszego członu imienia Or plus końcówka ing (por. nazwę Karolingów) lub ze złożenia -t- / -d 'majątek dziedziczny, bogactwo' oraz ring 'zgromadzenie, wiec rodowy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Oringa.

Oringa (Krystyna) z Santa Croce. Urodziła się około r. 1240 w małej miejscowości Santa Croce, w Toskanii. Od młodości oddawała się bogomyślności. Bracia postanowili ją wydać za mąż, a kiedy nie chciała na to przystać, zaczęli się nad nią znęcać. Uciekła wtedy z domu i dotarła do Lukki. Żeby wyżyć, została tam służącą w rodzinie Cortovecchia. Pielgrzymowała potem do sanktuarium św. Michała na Monte Gargano, a przez jakiś czas przebywała w Rzymie. W czasie odwiedzin Asyżu nabrała podziwu dla św. Franciszka. Wróciwszy do rodzinnej miejscowości, założyła w końcu wspólnotę zakonną, którą w r. 1295 afiliowali augustianie. Błogosławiona zmarła 4 stycznia 1310 r. Kult zaaprobowano w r. 1776.