Paganus

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi wyraz pospolity paganus 'wieśniak, człowiek ze wsi', 'cywil' jako przeciwstawienie żołnierza; w późniejszej łacinie 'poganin' (stąd i polskie poganin).

W Polsce nie było używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Paganus.

Paganus z Lecco. Do dominikanów w Bergamo wstąpił za życia zakonodawcy (1220 r.). Gdy potem jako inkwizytor dla Lombardii uwięził Konrada z Novi, został napadnięty przez krewnego odszczepieńca i zabity. Wraz z nim zginęło dwóch towarzyszących mu notariuszy. Stało się to na północno-zachodnim brzegu jeziora Como w sam dzień św. Szczepana. Ciało przeniesiono do Como, gdzie po upływie kilku dni podziwiano jeszcze świeży wygląd ran oraz spływającą z nich krew. Relikwie złożono potem w kaplicy tamtejszych biskupów.