Panchariusz

Imię pochodzenia greckiego: Panchários, złożone z elementów: pan 'wszystko' i -charis 'łaska'. Można je więc rozumieć jako 'pełen łaski, miłosierdzia'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Pancharius, fr. Panchaire, ang., niem. Pancharius, wł. Panchario.

W martyrologiach odnajdujemy dwóch świętych o tym imieniu.

Panchariusz, męczennik z Nikomedii. Wspominały go synaksaria greckie. W ślad za nimi do Martyrologium Rzymskiego wpisał Panchariusza Cezary Baroniusz. Źródłem dla wspomnienia jest jednak skrócona wersja Passio, wedle której święty pochodził z Persji, a przybywszy zaś do Rzymu, pozyskał sobie względy na dworze cesarskim. Byłby w karierze osiągnął więcej, ale list matki i siostry przypomniał mu, że nie może piąć się wzwyż za cenę wiary. Wyznał ją wtedy otwarcie, po czym Dioklecjan, nie chcąc patrzeć na jego śmierć, odesłał go do Nikomedii. Gdy przed tamtejszym prefektem po raz drugi wyznał śmiało wiarę, został ścięty. Ale to odesłanie i pojawienie się imienia Panchariusza wśród męczenników z Nikomedii - wzbudza poważne wątpliwości u znawców epoki. Nasuwa się pytanie, czy Passio nie była plagiatem z opisu męczeństwa Jakuba, który na dworze króla perskiego Jezdegarda I oraz jego syna Bahrama V zajmował wysokie stanowisko. Kult Panchariusza w każdym razie szerzył się dość wcześnie. W Konstantynopolu wybudowano ku jego czci kościół. W synaksariach był pod dniem 25 maja, w Martyrologium Rzymskim pod dniem 19 marca.

Panchariusz, biskup Besançon. Na swego następcę miał go wyznaczyć biskup Hilary i to pod koniec pierwszej połowy IV stulecia. Sakry udzielił mu w Rzymie Juliusz I. Imię biskupa figuruje wśród podpisów pod aktami synodu kolońskiego z r. 346. Cesarz Konstans skazał go na wygnanie za to, że do wspólnoty kościelnej nie chciał przyjąć arian. Zmarł około 356 r. Wspominano go w dniu 22 lipca.