Pieriusz

Imię pochodzenia greckiego, od przymiotnika pospolitego pieríos 'obfitujący w żyzne pola'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Pierius, gr. Pieríos.

Pieriusz, kapłan aleksandryjski. Działał za biskupa Teonasa (281-300), a zasłynął - jak napisał Euzebiusz - dzięki ascezie, znajomości Biblii i wymowie. Wedle Focjusza, kierował słynnym Didascaleion. Hieronim dodaje, że pozostawił liczne traktaty (mowy) o rozmaitej tematyce, w tym homilię na Ozeasza, którą wygłosił w wigilię Wielkanocy. Nazywano go nowym Orygenesem: Origenes iunior. Focjusz znał także jego Logoi, których styl, jasność wykładu i siłę argumentacji wychwalał, a ponadto dziełko O Ewangelii św. Łukasza. Wedle tego samego historyka, Pieriusz o Ojcu i Synu nauczał poprawnie, ale o Duchu Świętym sądził, że jest niższy od dwóch poprzednich Osób Boskich. W ślad za Orygenesem miał też przyjmować preegzystencję dusz. Po prześladowaniu za Dioklecjana, które w Aleksandrii przebiegało szczególnie dotkliwie, Pieriusz udał się do Rzymu. Zmarł tam po r. 309. Jak się zdaje, do martyrologium jako pierwszy wprowadził go Ado, a umieścił pod dniem 4 listopada, może dla bliskości ze wspomnieniem Teodata i Achillesa, biskupa Aleksandrii. Baroniusz zachował ten termin.