Placyda

Imię pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik imienia PLACYD.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Placida, fr. Placide.

Placyda Viel. Na chrzcie św. nazwano ją Jacqueline (Jakobiną), ale do historii kościelnej weszła pod swym imieniem zakonnym. Urodziła się 26 września 1815 r. jako ósme z jedenaściorga dzieci farmera z Quettehou (departament Manche). Jej zakonne powołanie skonkretyzowało się, gdy w 1832 r. zetknęła się w Saint-Sauveur-le-Vicomte ze zgromadzeniem, które założyła Maria M. Postel. Rok później była już nowicjuszką. Założycielka dostrzegła w niej spore możliwości i dlatego wysłała ją najpierw na dalszą naukę, potem powierzała rozmaite stanowiska. Przez jakiś czas zajmowała się pensjonatem, a od 1842 r. była mistrzynią nowicjuszek. Wiele osiągnęła, gdy energiczną kwestą wyprowadziła zgromadzenie z kryzysu ekonomicznego. Gdy Maria Magdalena Postel zmarła (1846), obrano ją przełożoną generalną. Ale niektóre z sióstr, z jej własną ciotką na czele, a także kościelny asystent zgromadzenia zignorowali ten wybór i przypisując sobie wyimaginowane prerogatywy, usiłowali rządzić zgromadzeniem. Wszystko to taktownie zniosła. Kontynuując swą pracę, walnie przyczyniała się do tego, że zgromadzenie rozwijało się świetnie. W 1859 pojechała do Rzymu i z rąk Piusa IX otrzymała dekret pochwalny. Uznanie wyraziło jej także społeczeństwo francuskie, gdy na terenie klasztoru, który był ongiś opactwem, przygarnęła i troską otoczyła licznych rannych z wojny 1870-1871. Nade wszystko dbała o to, aby w zgromadzeniu utrzymać duchowość i linię postępowania, wytyczone przez założycielkę. Podróże, które przedsięwzięła, aby nowym wspólnotom przekazywać te tradycję, a także aby kwestować na rzecz instytutu, pogarszały stan jej słabego zdrowia. Ataki nękającej ją astmy stawały się z czasem coraz silniejsze. Zmarła 4 marca 1877 r. Pius XII beatyfikował ją w 1951 r.