Placydia

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen żeńskie Placidia od męskiego Placidius, którego podstawę stanowi cognomen Placidus (zob. PLACYD).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Placidia.

Placydia z Werony. Widnieje w Martyrologium Rzymskim pod 11 października. Ale wspomnienie powstało stąd, że w Weronie odkryto napis nagrobny: Hic requiescit in pace Placidia illustris puella instructa litteris quae vixit ann. X octo... Uznano, że napis odnosi się do relikwii świętej. W XI lub XII w. u Św. Szczepana był już napis: sanctorum corpora requiescunt, scilicet... virginis Christi venerabilis Placidiae. Ukształtowała się ponadto legenda, wedle której właścicielka imienia była córką Walentyniana III i Eudoksji. Wychowała ją słynna Galla Placidia. Sławiono jej uczynki pokuty, miłosierdzia i bogomyślności, a także cuda dokonane przy jej udziale. Po powrocie z pielgrzymki do Ziemi Świętej uzdrowiła między innymi głuchoniemego. Zmarła rzekomo w 460 r.