Poppo

Imię pochodzenia germańskiego, wywodzące się ze skrócenia imion złożonych z pierwszym członem pod- / pud- (swn. piotan) 'ofiarować', np. Potpert itp.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Poppo, Poppon, niem. Poppo.

Poppo ze Stavelot. Urodził się w 978 r. w Deinze (Flandria), w rodzinie rycerskiej. Wychowywano go zgodnie z upodobaniami tego wieku i środowiska. W latach 1000 i 1005 odbył pielgrzymki do Ziemi Świętej oraz do Rzymu. Po powrocie zerwał zaręczyny, zawarte pod jego nieobecność przez rodzinę, i wstąpił do benedyktynów z Saint-Thierry w Reims. Dostrzegł go wówczas Ryszard, opat z Saint- -Vanne w Verdun. Wysłał wówczas Poppona jako przeora do Saint-Waast w Arras (1012), gdzie przy pomocy księcia Flandrii zdołał wkrótce odzyskać dobra klasztorne, zajmowane bezprawnie przez sąsiadów. W 1015 r. Ryszard powierzył mu w zarząd klasztor w Valosge (Beaulieu). Potem cesarz Henryk II w porozumieniu z biskupami Herybertem z Kolonii i Walbodonem z Leodium zażądał, aby zreformował wielkie opactwo w Stavelot-Malmédy, gdzie po śmierci opata Bertranda nastąpiło rozluźnienie dyscypliny. Odnowił tam rzeczywiście życie monastyczne oraz studia, przy czym pomocnymi okazali się wezwani przezeń Folkuin z Gembloux oraz Teodoryk I, który zostanie później opatem w Saint-Hubert. Zrekonstruował też kościół i cały klasztor. Reformował następnie opactwa w Trewirze, Metzu, Hersfeldzie, Mons, Saint-Trond oraz w Marchiennes. Przy tym wszystkim ledwo uszedł z życiem, zagrożonym przez tych, którym nie po myśli była jego reformatorska aktywność. Zmarł w Marchiennes 25 stycznia 1048 r., w czasie jednej ze swych podróży. Ciało jego sprowadzono do Stavelot. Wkrótce potem mnich z Gandawy napisał jego żywot, przy czym współdziałał z nim Everelm, siostrzeniec Poppona, którego on przyjął do zakonu i który towarzyszył mu w ostatnich chwilach. W 1624 roku na polecenie Ferdynanda Bawarskiego, księcia-biskupa z Li-ge, dokonano uroczystej -elewacji- tego, którego kult nie rozszerzył się zbytnio poza Stavelot. Wielkiego reformatora, uwikłanego w plany polityki ottońskiej, wspominano tam 25 stycznia.