Rahab (Rachab)

Imię pochodzenia semickiego, hebr. Rahab 'dzika, gwałtowna'. Nosiła je Kananejka wspomniana w Księdze Jozuego (2, 1-8).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rahab, Rachab, gr. Rachab, Raab.

Rahab z Księgi Jozuego była prostytutką, która przyjęła u siebie dwóch zwiadowców, wysłanych na spenetrowanie obronności Jerycha. Gdy ich pilnie poszukiwano, ona dała im schronienie. W nagrodę za to razem z rodziną ocalona została w czasie rzezi, jaka nastąpiła po zdobyciu miasta przez Izraelitów. Wedle tradycji żydowskiej, miała potem poślubić Salmona, księcia z pokolenia Judy, a tak stała się matką Booza. W każdym razie widnieje w podanej przez Ewangelię św. Mateusza genealogii Jezusa (1, 5). W Liście do Hebrajczyków ukazano ją jako przykład usprawiedliwienia przez wiarę (11, 31). Natomiast w Liście św. Jakuba ma potwierdzać zasadę, że -wiara bez uczynków jest bezowocna- (2, 20-26). Ojcowie Kościoła dopatrywali się w niej ponadto figury narodów, które z pogaństwa nawróciły się na chrześcijaństwo. Do martyrologiów jej nie wpisywano. Mimo to tu i ówdzie wysławiano jej postać tak, jak wysławia się święte.