Romula

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen żeńskie od męskiego ROMULUS.

Odpowiedniki obcojęz.: łac, ang. Romula, wł. Romola.

Romula, Redempta i Herundo. Drugą z tych trzech niewiast Grzegorz Wielki zastał przy bazylice Matki Boskiej Większej, gdy wstępował do klasztoru na Monte Celio. Podobnie jak Romula, Redempta była uczennicą pustelnicy Herundo, z którą przebywała zrazu w górach Preneste. Przeniosły się później do Wiecznego Miasta, gdzie kontynuowały życie oddane kontemplacji i rozmaitym posługom. Romula wyróżniała się najbardziej. Gdy tknięta paraliżem umierała, towarzyszki widziały chóry anielskie, które przybyły po jej duszę. Celkę konającej wypełnił też niebiański zapach. Grzegorz Wielki opowiada o tym wszystkim, chcąc zilustrować własne nauczanie o celu życia. Pierwotne martyrologia nie wspominały tych świętych niewiast. Znalazły się w nich bardzo późno. Baroniusz umieścił je w swoim pod dniem 23 lipca.