Rufina

Imię pochodzenia łacińskiego, żeński odpowiednik męskiego cognomen RUFIN.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Rufina, fr. Rufine, Rofine, Ruffine, wł. Rufina.

W martyrologiach pojawiają się trzy męczennice określane tym imieniem. O jednej z nich mówić będziemy pod hasłem Teodot. Tu krótko o dwóch pozostałych.

Rufina i Sekunda, męczennice rzymskie. Świadczą o nich najstarsze wersje Martyrologium Hieronimiańskiego oraz wczesne itineraria. Miejsce złożenia ich ciał zgodnie lokalizują przy Via Cornelia, a Notitia Wilhelma z Malmesbury zaznacza, że nad ich grobami wzniesiono kościół. Natomiast późna i mało wiarogodna Passio opowiada to, co znaleźć można w wielu innych legendach hagiograficznych. Miały być siostrami, zaręczonymi z dwoma młodymi rzymianami. Gdy po swym nawróceniu złożyły ślub czystości, zadenuncjowano je u prefekta Juniusza Donata, który rzeczywiście urzędował w 257 r., za panowania Waleriana i Galiena. Wyrok wykonano poza miastem, a ciała pochowano w lasku, który potem nazwano Silva candida. Powstało tam później biskupstwo, które z czasem przyłączono do diecezji w Porto. Stąd właśnie tytularna siedziba kardynałów di Porto e Santa Rufina. Wspomnienie męczennic przypada 10 lipca.

Rufina i Justa, męczennice z Sewilli. Trudniły się handlem porcelaną. Gdy zwrócono się do nich, aby ofiarowały wazę na pogańskie święta ku czci Adonisa, odmówiły. Rozbito im za to naczynia na ich stoisku, a one z kolei zniszczyły posążek wyobrażający boga i rzuciły go na ziemię. Zostały aresztowane, potem skazane na śmierć. Justę pochował biskup Sabin, natomiast ciało Rufiny spalono, tak że chrześcijanie mogli tylko zebrać popioły. Posiadmy dowody na to, że w VII stuleciu czczono męczennice w Andaluzji. Widniały także w niektórych mozarabskich kalendarzach z w. X i XI. Zajmowały tam miejsce pod dniem 17 lipca. W Martyrologium Hieronimiańskim pojawiły się pod dniem 19. tego miesiąca. Takie też miejsce zajmowały w Martyrologium Rzymskim (obecnie jednak 17 lipca).